Ακούω τις ομιλίες του Σαμαρά. Όσο αντέχω. Όσο μου επιτρέπει η αξιοπρέπειά μου να ακούω έναν καθαρά φασιστικό λόγο, σκοτεινό, γεμάτο απειλές και εξουσιολαγνεία. Καταλαβαίνω ότι και ο Σαμαράς είναι θυμωμένος με τον Τσίπρα. Προσπαθεί να του επιτεθεί, αλλά δείχνει ακόμη πιο φασίστας.
Διαβάζω τις δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα. Αμέσως μετά τον καπιταλισμό, αυτό που σιχαίνεται είναι ο Τσίπρας. Ο Κουβέλης, επίσης, στρέφεται κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας υπονοούμενα για τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες του.
Ο Μιχαλολιάκος της «Χρυσής Αυγής» υπόσχεται στους οπαδούς του ότι όταν μπει στη Βουλή θα φάει τον Τσίπρα «με τα κρεμμυδάκια». Ακούω τον Καρατζαφέρη. Κι αυτός τα έχει με τους «κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ». Μέχρι και οι σύντροφοι της καθ’ όλα συμπαθούς ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα έχουν βάλει εσχάτως με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η λογική σκέψη θα ήταν να συμπαθήσω τον Αλέξη Τσίπρα και να μου περνούσε από το μυαλό να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Θα είχα πολλά επιχειρήματα, αλλά κυρίως ότι τον κατηγορούν ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς, άρα τους ενοχλεί, άρα θα τους τη σπάσω.
Όμως, ως συνήθως, οι ερωτήσεις που έχω είναι περισσότερες από τις απαντήσεις. Η κυριότερη, γιατί όλοι «σπρώχνουν» τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ; Ξέρουν τον τρόπο που λειτουργούν οι ψηφοφόροι. Γνωρίζουν πολύ καλά τα ισχυρά επικοινωνιακά επιτελεία, ότι με κάθε επίθεση εναντίον του Τσίπρα το μόνο που καταφέρνουν είναι να τον αναδεικνύουν σε πρωταγωνιστή.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά μιλά με το απαιτούμενο θάρρος και θράσος για τη διεκδίκηση της εξουσίας. Μιλά ξεκάθαρα για κυβερνητική πολιτική. Αυτό δεν ήταν πάντα το ζητούμενο; Να αποδείξει ένα κόμμα της Αριστεράς ότι δεν υπάρχει μόνο και μόνο για να παίζει το ρόλο της γκρινιάρας αντιπολίτευσης;
Άρα τι είναι αυτό που μ’ ενοχλεί; Μήπως μ’ ενοχλεί η ΔΗΜΑΡίλα που εκπέμπει ο Παπαδημούλης; Μήπως το ότι ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα ακούγεται γενικόλογος κι ευχάριστος στ’ αυτιά μου, ωσάν τόσους και τόσους ευχάριστους λόγους που άκουσα στο παρελθόν από πολιτικούς αρχηγούς;
Τόσα χρόνια εξαπάτησης, μου έμαθαν να είμαι επιφυλακτικός. Όχι, δεν είμαι επιφυλακτικός με τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλλον τα πιστεύει αυτά που λέει. Ίσως να φοβάμαι. Τι; Ότι η Αριστερά οδηγείται σ’ ένα αδιέξοδο. Ότι θέλουν να ξεμπερδέψουν μαζί της. Να την παγιδεύσουν και να την υποχρεώσουν σε ιστορικούς συμβιβασμούς με τα Μνημόνια και το ΔΝΤ.
Δε νομίζω ότι θα με φρίκαρε κάτι άλλο περισσότερο από το ν’ ακούσω τον Αλέξη Τσίπρα να λέει από το βήμα της βουλής «είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, διαφορετικά δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις».
Εκείνη την ίδια ώρα θα σημάνει το τέλος της αριστεράς και θα ξεκινήσει η εποχή των «Δημοκρατικών» και «Ρεπουμπλικάνων». Δεν είναι και τόσο απίθανο να ακούσουμε κάτι αφόρητα απογοητευτικό από τα χείλη του Τσίπρα. Βλέπετε, αυτός είναι η πιο επίσημη έκφραση του κόμματος, δηλαδή της κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Κι εδώ είναι που ξεκινούν οι πιθανότητες να αποκοπεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το όποιο «επαναστατικό» παρελθόν και να γεράσει απότομα. Ποια θα είναι η σύνθεση της κοινοβουλευτικής του ομάδας; Όχι, δεν είναι το «ποιους θα στείλουν οι πολίτες στη Βουλή». Η αλήθεια είναι ότι οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να επιλέξουν μέσα από έτοιμες προτάσεις.
Οι υποψήφιοι βουλευτές είναι επιλογή του κόμματος και αυτό αναλαμβάνει τις ευθύνες των επιλογών του. Ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να συμπεριλάβει το συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο στα ψηφοδέλτιά του. Διάβασα, λοιπόν ένα κείμενο του κ. Τατσόπουλου στο protagon.gr
Γράφει, λοιπόν, ο κ. Τατσόπουλος στο τέλος του κειμένου του τα εξής ειλικρινή και ενδιαφέροντα: «Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ -στο ορατό τουλάχιστον μέλλον- θα αποσπάσει τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα που θα του επιτρέψει να επιβάλλει την προεκλογική του ατζέντα στα άλλα κόμματα. Θα βάλει και ο ΣΥΡΙΖΑ νερό στο κρασί του, θα αποδεχτεί θέσεις που δεν επιθυμεί τώρα να αποδεχτεί, θα επιδιώξει την ψήφο ανοχής εκείνων που θα προτιμούσε να μην συγχρωτιστεί. Βλέπετε, ο ληστρικός εκλογικός νόμος, με το απίστευτο “μπόνους” των 50 εδρών που χαρίζει στο πρώτο κόμμα, υποχρεώνει και τον ΣΥΡΙΖΑ να παραιτηθεί από το προνόμιο της ακαταδεξιάς του, τόσο βολικής για όποιον θέλει να περάσει το βίο του εσαεί στην αντιπολίτευση. Εάν συνεργάζομαι μαζί του είναι γιατί μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να πιστεύει πως δεν είναι κάπου γραμμένο στ’ άστρα ότι η Αριστερά δεν θα κυβερνήσει ποτέ, πως είναι ανίκανη να κυβερνήσει ή, ακόμη χειρότερα, τρέμει σύγκορμη μπροστά στο ενδεχόμενο να κυβερνήσει και να επικριθεί, ίσως και να τιμωρηθεί από το εκλογικό σώμα για τις κυβερνητικές επιλογές της. Ναι, ενδέχεται να τιμωρηθεί αν χειριστεί αδέξια την ευθύνη της εξουσίας. Είναι όμως κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα τιμωρηθεί αν δεν δεχτεί καν να την αναλάβει».
Προβλέπει ο κ. Τατσόπουλος ότι «Θα βάλει και ο ΣΥΡΙΖΑ νερό στο κρασί του, θα αποδεχτεί θέσεις που δεν επιθυμεί τώρα να αποδεχτεί…». Τι ωραία! Θα γίνει δηλαδή σαν τα άλλα κόμματα. Και τότε γιατί να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ; Το ζητούμενο δεν είναι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν τους άλλους, αλλά να καταργήσουμε τον τρόπο λειτουργίας των άλλων. Έτσι, νόμιζα, τουλάχιστον. Ευτυχώς βρέθηκε ο κ. Τατσόπουλος να μου ανοίξει τα μάτια και τον ευχαριστώ.
Ούτε εγώ είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Ομολογώ όμως ότι αν με οδηγούσαν στην κάλπη με το πιστόλι στον κρόταφο για να ψηφίσω οπωσδήποτε κάτι, θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, πριν διαβάσω τον κ. Τατσόπουλο. Τώρα, απλώς είμαι πολύ ευτυχής που δεν υπάρχει πιστόλι στον κρόταφό μου για να το κάνω.
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Πηγή: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΓΙΝΕ TRENDY - RAMNOUSIA
0 σχόλια: