Κατ’ επακόλουθο, ο άνθρωπος έχει μία ατελείωτη επιθυμία απόκτησης δύναμης – με στόχο την απόκτηση ιδιοκτησίας, η οποία του εξασφαλίζει την ευχαρίστηση. Αναγκαστικά λοιπόν δημιουργείται στις κοινωνίες ένας διαρκής ανταγωνισμός, σε σχέση με την ιδιοκτησία και με τη δύναμη – ιδίως την πολιτική και την οικονομική.
Στα πλαίσια αυτά είναι απαραίτητη η ύπαρξη μίας ανώτερης (κρατικής) εξουσίας, η οποία να διατηρεί την τάξη και να ρυθμίζει τη διαδικασία του γενικότερου ανταγωνισμού για την απόκτηση ιδιοκτησίας και δύναμης μεταξύ των ανθρώπων – κάτι με το οποίο απασχολούνται και οι οικονομικές επιστήμες.
Εν τούτοις, η ύπαρξη του χρήματος (όχι μόνο ως μέσου ανταλλαγής, αλλά και για την απόκτηση δύναμης και ιδιοκτησίας), με το οποίο «απασχολείται» η Οικονομία, επιδεινώνει τις ήδη προβληματικές ανθρώπινες σχέσεις – επειδή το χρήμα διαφθείρει, δημιουργώντας από υποσχέσεις και συμφωνίες, από κοινωνικές αξίες δηλαδή, χρέη: επομένως, χρηματοπιστωτικές ή/και «τοκογλυφικές» αξίες.
Περαιτέρω, το «οικονομικό αξίωμα» να πληρώνει κανείς τα χρέη του, είναι ισχυρότερο από πολλά άλλα – όπως, για παράδειγμα, από το να μην κλέβει κανείς, να συμπεριφέρεται με σεβασμό απέναντι στους συμπολίτες του, να τιμάει το Θεό, να έχει αλληλεγγύη με αυτούς που υποφέρουν κλπ. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό από πολλά χρόνια – αφού ακόμη και στο μεσαίωνα είχε διαπιστωθεί από τους σχολαστικούς ότι, η πανίσχυρη «ηθική του χρέους» ήταν ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Θεολογίας.
Η βαθιά πίστη μας λοιπόν στο «οικονομικό αξίωμα» της επιστροφής των χρεών και των δανεικών, επισκιάζει κάθε άλλη μορφή ηθικής – γεγονός που καταδικάζει τους οφειλέτες, πολίτες και κράτη, όχι μόνο να είναι, αλλά και να νοιώθουν σκλάβοι των δανειστών: υποδεέστερα όντα δηλαδή, τα οποία δεν είχαν την ικανότητα, την εξυπνάδα, την εργατικότητα, την επάρκεια κλπ. να αποκτήσουν χρήματα, "εξελισσόμενα" σε δανειστές.
Για παράδειγμα, κανένας δεν κατηγόρησε ποτέ την Πολιτική στην Ελλάδα για την ανυπαρξία κοινωνικής αλληλεγγύης, για το συνεχώς χαμηλότερο πολιτιστικό επίπεδο των Ελλήνων ή, ίσως, για την κατάρρευση αρκετών ηθικών αξιών – όλοι όμως την κατηγορούν για την οικονομική χρεοκοπία και για όλα όσα αυτή συνεπάγεται.
Οι σημερινές δε απαιτήσεις για τιμωρία, σε σχέση με διαφθορά και με τη διαπλοκή κάποιων πολιτικών, δεν θα είχαν ποτέ εκφραστεί, εάν δεν έφτανε η χώρα στο σημείο μηδέν – γεγονός που τεκμηριώνεται από τις προηγούμενες δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων όλοι οι Έλληνες γνώριζαν το μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς, χωρίς όμως να πάψουν να το ανέχονται.
Ολοκληρώνοντας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα σήμερα θέλει να μας πείσει ότι, η διαγραφή μέρους των «σωρευμένων» χρεών θα οδηγήσει τον πλανήτη στο χάος. Εν τούτοις, δεν υπάρχει απολύτως καμία άλλη δυνατότητα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι υπερχρεωμένες δυτικές κοινωνίες ειρηνικά, από τη διαγραφή χρεών – η οποία, εάν αργήσει, επιτρέποντας την περαιτέρω συσσώρευση τόκων και χρεολυσίων, θα θέσει σε κίνδυνο πολλά από όλα όσα δημιούργησε ο άνθρωπος τους τελευταίους αιώνες.
Ο ελεγχόμενος πληθωρισμός της τάξης του 4-6%, τα πολύ χαμηλά επιτόκια, η αύξηση της ποσότητας χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες, η «χαμηλότοκη» επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής δανείων κλπ. είναι οι ιδανικότεροι τρόποι μερικής «διαγραφής», περιορισμού δηλαδή των χρεών, χωρίς να δημιουργηθούν εντάσεις – κάτι που θα έπρεπε να σκεφθεί πολύ καλά η Ευρωζώνη, εάν δεν θέλει να οδηγηθεί σε καταστροφικούς μονόδρομους.
Βασίλης Βιλιάρδος, Οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργουστο
(Από σχόλιό του στο facebook)
Πηγή: Η ηθική του χρέους - RAMNOUSIA
0 σχόλια: