Ο άνθρωπος που μπορεί να ζωντανέψει τα μηδενικά

Ο άνθρωπος που μπορεί να ζωντανέψει τα μηδενικά

Κοίταξα το πορτοφόλι μου...και με κοίταξε κί Αυτό.. το απόλυτο μηδέν !
Σηκώθηκα να πάρω την τσάντα μου που έδειχνε ισχνή και καταπονημενη.
Άδειασα τις τσέπες μου απο συνήθεια, όχι για το περιεχόμενο αλλά για μια προσπάθεια διαχείρισης της ανασφάλειας μου.
Πέρασα απο τον καθρέπτη να επιβεβαιώσω την αδιαφορία του, και κατέληξα να κάνω μονόλογο.
Τακτοποίησα τον κόμπο της γραβάτας για να μη δημιουργώ υποψίες..
Τα ψιλά έφταναν για ένα καφέ.
Προτίμησα να περπατήσω και να τα θυσιάσω στο βωμό της κοινωνικής αναζήτησης.
Η μέρα άρχισε με την επισημότητα που προέβλεπε το πρωτόκολλο!
Και όλα ήταν έτοιμα για το ψάρεμα της μέρας.
Φρόντισα να δείχνω επιρρεπής στην κουβέντα πρόθυμος και με αισθητήρα υπερδιέγερσης,με προσιτό ενδιαφέρον.
Ήμουν όρθιος  τέσσερις ώρες και είχα αρχίσει να κουράζομαι.
Φρόντισα να κατευθυνθώ στο γνωστό καφέ για τον υπολογισμένο καφέ με τις γνωστές ευεργετικές του ιδιότητες πάνω μου.
Ευτυχώς τα είχα υπολογίσει όλα.
Κάθησα και περίμενα ενώ ξεφύλιζα αδιάφορα μια δικογραφία.
Το γκαρσόν καθυστερούσε και άρχισα να αδημονώ.
Τότε πρόσεξα ένα κοριτσάκι 6-7 ετών που γύριζε τα τραπέζια και ζητούσε..
ότι μπορείτε κύριε..
Άλλη μια εικόνα με γνωστούς συνειρμούς σκέφτηκα.
Ήρθε και σε μένα και σήκωσα το κεφάλι. Και τότε αντίκρυσα  δυο μάτια
 που με καρφω σαν στον τοίχο!
Είχα απεναντί μου ένα ακλόνητο επιχείρημα και όχι απο Δικηγόρο.
..ότι μπορείτε κύριε..
Εκείνη τη στιγμή πλησίασε και το γκαρσόνι. Τι θα πάρετε παρακαλώ..;
..τίποτα ευχαριστώ...έφευγα..
Σηκώθηκα και παρατήρησα τη μικρή να απομακρύνεται με τα ψιλά μου..
Στο πρόσωπο της δυο μηδενικά ..ξαφνικά ζωντάνεψαν!

Μιχάλης Φαρσάρης