Ο γιατρός
είχε κάνει τη σωστή διάγνωση. Και ήταν
αποφασισμένος. ¨Θα πρέπει να περπατάς¨
Εκτοτε αφού
και εκ των πραγμάτων επιβαλόταν,
συνηγόρησα στην επιστήμη.
Στην αρχή
μου φαινόταν δύσκολο γιατί έπρεπε να
ανατρέψω όλο το πρόγραμμα και αυτό μου
ξύνιζε τα μούτρα. Επίσης μου ερχόταν
λίγο βαρειά η ..καλογερική, αφού έπρεπε
να καλύπτω αρκετή απόσταση καθημερινά.
Λίγο λίγο όμως αφού είχα πάρει τις
αποφάσεις μου, άρχισα να διαχειρίζομαι
το χρόνο μου, ο οποίος κυλούσε με τρόπο
που δεν φαινόταν να με δυσκολεύει.
Αντιθέτως είμασταν στο ξεφύλισμα της
άνοιξης και ο καιρός φρόντιζε να με
αποζημιώνει, σημαίνοντας το τέλος ενός
άλλου χειμώνα.
Είχα επιλέξει
πρωινούς περιπάτους, γιατί το φως της
ημέρας είχε πάντα θετική επιρροή στο
είναι μου, αφού περισσότερο απ’ όλα,
μου φανέρωνε τις λεπτομέρειες τις οποίες
είχα αρκετό χρόνο για να τις επεξεργαστώ.
Με τον τρόπο αυτό απέκτησα μια
καθημερινότητα με πολυποίκιλο μενού,
γεμάτο από εναλλαγές ερεθισμάτων,
εικόνων αλλά και συναρπαστικών δρώμενων.
Τίποτα πιο ερεθιστικό και πιο ανάγλυφο.
Μετά από λίγο
καιρό, αναζητούσα και εύρισκα τα
αποτυπώματα του προηγούμενου περιπάτου
μου, και αυτό μου έδινε την αίσθηση
ασφάλειας, που χαλάρωνε τις αντιστάσεις
μου. Ηταν πιο εύκολο τότε να αφεθώ στις
σκέψεις μου. Και αυτό δίχως προετοιμασία
να αποδεχθώ την αλληλουχία των εικόνων
που καταλάμβαναν τη μνήμη μου.
Μέσα από το
ανοιξιάτικο τοπίο ξεπρόβαλε ένας
ολόκληρος κόσμος που αν και επιμελώς
καλυμένος από τσιμέντο, μου έδειχνε τον
κώδικα επικοινωνίας. Οι συνέπειες ήταν
προφανείς. Ευεξία, ηρεμία, αρμονία,
θετική προσέγγιση, φιλικότητα, προθυμία.
Λέξεις που μετά από χρόνια έβρισκαν
νόημα.
Μόνο σε μικρή
ηλικία μπορούσα να ακολουθώ τις εποχές,
και να προσπαθώ να συμμετέχω στην
περιγραφή των ημερών, αφού αυτό το
αναλάμβανε το θυμικό μου. Είχα χώρο για
καλές σκέψεις και αποθήκευα τον καλύτερό
μου εαυτό! Και να μετά από τόσα χρόνια,
έγινε το απροσδόκητο και οι περίπατοι
συντέλεσαν σε μια συναισθηματική
κοσμογονία που μόνη της επέβαλε την
επιστροφή.
Το ένοιωθα,
είχα γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Μετά από λίγο
καιρό αναζήτησα τους νυκτερινούς
περιπάτους, που απαιτούσα να μάθω τι θα
μου αποκάλυπταν. Κι’ όμως οι σκιές
παραμέρισαν και έδωσαν τόπο στο νυκτερινό
ουρανό. Και όπως ο Κάντ αρεσκόταν να
λέει .. είμαι ευτυχής όταν κοιτώ ψηλά
τον έναστρο ουρανό και τη γη όταν κοιτάω
μέσα στην ηθική μου.
Και σε μια
από τις νυκτερινές αναζητήσεις μου,
σκέφθηκα κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω..
θα τα
καταφέρεις είπα..!
Αλλωστε δεν
θα πρέπει να ξεχνιόμαστε.. Ολες οι μεγάλες
σκέψεις έχουν ..συλληφθεί περπατώντας..
Μιχάλης
Φαρσάρης
0 σχόλια: