Γράφει η Κάτια Ντ.: Μια μεγάλη μερίδα κόσμου που πλησιάζει ή έχει
πλησιάσει τα 40 μένει στα αζήτητα. Δεν υπάρχουν δουλειές για τους
ανθρώπους αυτής της ηλικίας. Είναι μεγάλοι, όπως λένε και ξαναλένε οι
τηλεφωνήτριες ή οι υπεύθυνοι για την αξιολόγηση ανθρωπίνου δυναμικού
στις ελάχιστες εργασίες που έχουν απομείνει.
Θυμάμαι παλιότερα ο κόσμος αγόραζε εφημερίδες και κοιτούσε τις αγγελίες. Υπήρχαν αρκετές για να βρει όποιος ενδιαφερόταν δουλειά. Τώρα οι αγγελίες είναι ελάχιστες και οι άνθρωποι των 40 μένουν στα αζήτητα. «Ζητούνται κοπέλες από 20 ως 25 ετών για το τάδε ή το δείνα κατάστημα», αναφέρουν οι αγγελίες. «Ζητούνται εξωτερικοί πωλητές απο 20 ως 30 ετών», αναφέρει η άλλη αγγελία.
Γνωστοί και φίλοι που έχουν ξεπεράσει τα 30 και έχουν μείνει άνεργοι δεν ξέρουν πραγματικά τι να κάνουν. «Μένουμε στα αζήτητα», αναφέρουν. «Πως θα τα βγάλουμε πέρα; Πως θα πληρώσουμε τους λογαριασμούς; Πως θα φάμε; Πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά;», είναι από τις κλασικές ερωτήσεις που γίνονται σε διάφορες συζητήσεις και μάλλον είναι ρητορικές, αφού γνωρίζουν πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν απάντηση. Το λένε με παράπονο απλά για να το βγάλουν από μέσα τους.
Άνθρωποι που μέχρι πριν από λίγο καιρό – οι πιο τυχεροί -, πριν από τρια χρόνια οι πρώτοι, έχασαν τις δουλειές τους. Ορισμένοι έχασαν το σπίτι τους, είτε τους το πήρε η τράπεζα, είτε έφυγαν από το ενοίκιο και μένουν με τους γονείς για να μοιραστούν τα έξοδα, ορισμένοι προσπαθούν να ζήσουν με ελάχιστα χρήματα. Οι τελευταίοι είναι οι... προνομιούχοι. Εχουν ένα σπίτι από τους γονείς και φυσικά έχουν και τον... συνέταιρο κάθε μήνα. Τη ΔΕΗ με το χαράτσι. «Δεν παλεύεται η κατάσταση αυτή», αναφέρουν.
Όπως και να έχει και οι δύο πλευρές έχουν πέρα από τους προβληματισμούς του αύριο, άλλο ένα κοινό παρανομαστή. Είναι κοντά ή πέρασαν τα 40 και πλέον, για τα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί, περνούν στα αζήτητα.
«Είμαστε ακριβοί», αναφέρει η Ματίνα Τσ. η οποία εργαζόταν σε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων με ρούχα και καλλυντικά. «Εδώ και δύο χρόνια στο κατάστημα όπου εργαζόμουν γίνονταν προσλήψεις. Οι κοπέλες ήταν 20 με 25 ετών. Εμείς οι μεγάλες – λέει γελώντας η Ματίνα η οποία είναι 35 ετών – βλέπαμε που οδηγείται η κατάσταση. Μια προς μία μας αντικατέστησαν. Για να λέω την αλήθεια, έχουν μείνει τέσσερις κοπέλες ακόμη άνω των 35, αλλά όπως λένε και οι ίδιες έρχεται η σειρά τους».
Ο Νίκος Β. Ετών 39 πωλητής σε μεγάλη εταιρία με ηλεκρικά είδη και τρέμει στην ιδέα ότι θα χάσει τη δουλειά του. «Η σύζυγός μου είναι άνεργη, έχουμε ένα μωρό δύο ετών, αν με διώξουν και εμένα ζήτω που καήκαμε. Εγιναν τελευταία προσλήψεις, με το σταγονόμετρο βέβαια, αλλά ήταν παιδιά μέχρι 28 με 30 ετών. Ηδη έχουν απολύσει ορισμένους μεγαλύτερους ηλικιακά συναδέλφους. Είναι απίστευτο πως καθημερινά πηγαίνουμε στη δουλειά και ζούμε με το άγχος μιας άσχημης είδησης».
Στα... αζήτητα είναι εδώ και τρία χρόνια η Μαρία Ρ. και ο σύζυγός της Βασίλης Ρ. «Δεν μπορώ να βρω πουθενά δουλειά. Όποια πόρτα κι αν χτύπησα μου λένε πως έχω μια ηλικία.
Πραγματικά κοντεύω να τρελαθώ. Δηλαδή στα 40 θα τελειώσει η παραγωγική μου ηλικία;», τονίζει η Μαρία. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα όσα λέει ο Βασίλης ο οποίος ψάχνει να εργαστεί, αλλά αυτό πλέον έχει μετατραπεί σε «όνειρο θερινής νυκτός».
Η εργασία που θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα για όλους, δυστυχώς, για πολλούς θα παραμείνει «όνειρο». Κι όχι, όμορφο, αλλά εφιάλτης. Κι αυτό δεν μπορούν να τα κατανοήσουν οι «έχοντες και κατέχοντες», ούτε οι κυβερνόντες αυτής της χώρας.
Να ξεκαθαρίσουμε πως σε καμία περίπτωση δε φταίνε οι νέοι των 20 και 25 ετών, που ψάχνουν για δουλειά και λίγοι από αυτούς είναι οι τυχεροί που βρίσκουν. Το σύστημα έχει «κόψει και έχει ράψει» τα πάντα έτσι ώστε να αρχίσει μια... φαγωμάρα μεταξύ των ανθρώπων για να τους κρατά με το κεφάλι χαμηλά. Να μην τους αφήσει να... πάρουν ανάσα.
Κάτια Ντ.
πηγη
0 σχόλια: