Το πάρτι, οι Καγιέν και ο ενοχικός Έλληνας: Δεν είναι καιρός να σταματήσει το παραμύθι;

Το ΧΩΝΙ κρατάει ο Στέλιος Ποτηράκης: Είναι, όμως, οι άτιμοι εξαιρετικοί στη δουλειά τους. Για τους πολιτικούς ο λόγος. Και δη τους Έλληνες. Των οποίων βασική δουλειά είναι να χειραγωγούν τα πλήθη και να διαμορφώνουν συνειδήσεις.

Σε άλλες χώρες μπορεί βασική τους δουλειά είναι να παράξουν πολιτικό λόγο, να εφαρμόσουν πολιτικές προς το συμφέρον της χώρας, να θωρακίσουν το κοινωνικό κράτος και να ισχυροποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Υπάρχουν κράτη όπου δε βασιλεύει η διαφθορά αλλά το πνεύμα σεβασμού προς τον πολίτη. Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας...

Εδώ, ζει και βασιλεύει το σπάνιο είδος του Έλληνα πολιτικού. Που έχει γαλουχηθεί με την έννοια του βολέματος. Βολεύω μικρούς, βολεύομαι από μεγαλύτερους. Αλισβερίσι να γίνεται και το μοναστήρι να είναι καλά...

Αυτό το σπάνιο είδος, λοιπόν, διαπρέπει σε μια εξαιρετική διεργασία, δικής τους εμπνεύσεως και εκτέλεσης: διαρροές, ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παπαγαλάκια πρόθυμα και αξιόπιστα ως προς την απόλυτη αναξιοπιστία τους...

Το νέο παραμυθάκι το ξέρετε. "Ο Έλληνας πληρώνει σήμερα γιατί τόσα χρόνια έκανε πάρτι. Τα φράγκα έτρεχαν άφθονα, ζούσαν όλοι μέσα στη χλίδα, έζησαν μέσα στη φούσκα τους και τώρα έφτασε η ώρα να πληρώσουν". Μη μου πείτε ότι δε το έχετε ακούσει; Μη μου πείτε ότι δεν έχετε πιάσει τον εαυτό σας να νιώθει και... ενοχές επειδή πριν κάποια χρόνια είχε να βάλει πετρέλαιο και έπαιρνε καλά προϊόντα για να ταϊσει το παιδί και όχι ληγμένα ή αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης.

Για μισό λεπτό, όμως, ρε καλοί μου παπαγάλοι; Για ποιο πάρτι μιλάτε ακριβώς; Και ποιοι ήταν οι καλεσμένοι; Γιατί εγώ θυμάμαι όσα χρόνια ζω να ακούω για λιτότητα; Για περικοπές; Για ζωνάρια; Για κρίση; Για κινδύνους; Ζούσα σε άλλη Ελλάδα εγώ; Όχι βέβαια.

Ακόμη και σε ασπρόμαυρες ταινίες του '60, γίνονται αναφορές στην "κρίση". Έτσι μας μεγάλωσαν. Ενοχικούς, φοβισμένους, άτολμους.

"Μα η Κηφισίας είχε γεμίσει Καγιέν, φίλε" απαντάνε τα "πτηνά". Φυσικά. Χιλιάδες οι Πόρσε. Αλλά οι Έλληνες είναι εκατομμύρια, κύριοι. Όχι χιλιάδες. Και στο πάρτι που όντως έγινε, καλεσμένοι δεν ήμασταν εμείς. Ήταν οι φίλοι και οι συγγενείς. Ποιανών; Αυτών που τώρα μας βάζουν και χέρι! Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ...

Στέλιος Ποτηράκης
πηγη