Ο Στραγαλατζής ή Στραγαλάς ήταν παραδοσιακό επάγγελμα που άκμασε τον 18ο αιώνα. Σήμερα έχει εκλείψει. Ο στραγαλατζής ήταν πλανόδιος πωλητής και πουλούσε στραγάλια. Οι πελάτες τους ήταν κυρίως νεανικό κοινό. Όπως όλοι οι πωλητές της εποχής εκείνης κρατούσαν τεφτέρια, όπου έγραφαν τα χρωστούμενα πουλώντας με πίστωση.
Όλοι στην οικογένεια του στραγαλατζή ασχολούνταν με το επάγγελμα. Καλλιεργούσαν στο χωράφι τους το στραγάλι που στην πραγματικότητα είναι ψημένο ρεβύθι. Οι γυναίκες έκοβαν τον κορμό και τον έδεναν σε ματσάκια για να τα πωλούν έπειτα τα παιδιά στις πόλεις για δαδιά [1]. Και αυτό το επάγγελμα, της πώλησης δαδιών, υπέστη πλήγμα μαζί με αυτό του στραγαλατζή[1]. Αρκετοί στραγαλατζήδες άλλαξαν τον 19ο αιώνα το εμπόρευμά τους πουλώντας σαλέπι[1]. Άλλοι έκαναν και τα δύο επαγγέλματα, την ημέρα πωλούσαν στραγάλια και το βράδυ σαλέπι. Στην Αθήνα μάλιστα κάποιοι πωλούσαν σαλέπι και διατηρούσαν μικρά καταστήματα στα Πιθαράδικα όπου πωλούσαν ακόμα και τυρί.
πηγη
Η εμφάνιση του επαγγέλματος
Οι στραγαλατζήδες εμφανίστηκαν αμέσως μετά την ελληνική επανάσταση και απελευθέρωση. Αναφέρονται να κατεβαίνουν στις μεγάλες πόλεις και να πουλούν στραγάλια πάνω σε μια τάβλα. Στην Αθήνα αναφέρεται[1] ότι έρχονταν από τα ορεινά της Θεσσαλίας, κυρίως Καραγκούνηδες. Οι στραγαλατζήδες έπιαναν πόστα και πωλούσαν το εμπόρευμα τους σε πλατείες, σε κεντρικούς δρόμους ή έξω από σχολεία[1]. Ανάμεσα στα φαγώσιμα που πωλούσαν αργότερα προστέθηκαν και ζαχαρένια κόκκινα κουλούρια, σουσαμένια παστέλια και μελένιος χαλβάς[1]. Για να κερδίσουν πελάτες και να πουλήσουν τα στραγάλια κάποιοι στραγαλατζήδες είχαν εφεύρει ένα παιχνίδι[1]: κρατούσαν ένα ζαχαρωτό κουλούρι και νεαροί του πετούσαν στραγάλια μέχρι να το σπάσει κάποιος και να νικήσει. Ο στραγαλατζής εκτελούσε και χρέη «διαιτητή» στο παιχνίδι, όριζε δηλαδή ποιος είχε χάσει για να πληρώσει[1].Όλοι στην οικογένεια του στραγαλατζή ασχολούνταν με το επάγγελμα. Καλλιεργούσαν στο χωράφι τους το στραγάλι που στην πραγματικότητα είναι ψημένο ρεβύθι. Οι γυναίκες έκοβαν τον κορμό και τον έδεναν σε ματσάκια για να τα πωλούν έπειτα τα παιδιά στις πόλεις για δαδιά [1]. Και αυτό το επάγγελμα, της πώλησης δαδιών, υπέστη πλήγμα μαζί με αυτό του στραγαλατζή[1]. Αρκετοί στραγαλατζήδες άλλαξαν τον 19ο αιώνα το εμπόρευμά τους πουλώντας σαλέπι[1]. Άλλοι έκαναν και τα δύο επαγγέλματα, την ημέρα πωλούσαν στραγάλια και το βράδυ σαλέπι. Στην Αθήνα μάλιστα κάποιοι πωλούσαν σαλέπι και διατηρούσαν μικρά καταστήματα στα Πιθαράδικα όπου πωλούσαν ακόμα και τυρί.
Κρίση
Ήδη το 1912 αναφέρεται[1] ότι ήταν επάγγελμα προς εξαφάνιση έχοντας δεχτεί πλήγμα από άλλα πλανόδια επαγγέλματα όπως ο Κουλουράς[1]. Πλήγμα είχε δεχτεί κι από τον πασατέμπο που θεωρούνταν πιο ευκολοχώνευτος[1], τα φιστίκια, την μέντα, όλα φαγώσιμα που πωλούνταν τότε από πλανόδιους[1]πηγη
0 σχόλια: