«Με αφορμή τη Μούσα»

Γιάννης Περίδας

« ….Ένα παιδί ορφανό

Που υιοθέτησε η Μούσα

Έδειξε το δρόμο για τον Απρίλη

Χωρίς να έχει τίποτα να χάσει…»

( απόσπασμα από το ποίημα του Gregory Corso )

Η Μούσα σήμερα. Στην λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, τέχνες εικαστικές, θέατρο, κινηματογράφος. Η Μούσα σήμερα φαίνεται να χάνει το δρόμο τελευταία μέσα στην απολυταρχική και κατάφωρη ένδεια της κοινωνίας, μέσα στην αποσύνθεση των αξιών, που με κόπο τα τελευταία χρόνια μάχονται κάποιοι λίγοι για να κρατηθούν όρθιες, σε πείσμα του καιρού και των φαινομένων του.

Η Μούσα μέσα στο γενικότερο πλάνο της παρακμιακής εποχής γίνεται στόχος όχι ποιοτικής μόνο αλλοίωσης, αλλά κατ’ ουσίαν άλωσης.

Σκέφτομαι την Μούσα άδολα σαν παιδί που είμουνα κάποτε. Τότε δεν είχα ιδέα από χρώματα και ομάδες, μόνο μου είχανε χαρίσει ένα πράσινο μπαλόνι κάποτε – δεν θυμάμαι καν αν ήξερα πως το πράσινο είναι του Παναθηναϊκού – και αφού το φούσκωσα, το ξεφούσκωσα κάμποσες φορές, βρήκα ύστερα πως καλό θα ‘τανε να το γεμίσω νερό. Και το ‘χα εκεί και το καμάρωνα, στο περβάζι του παραθύρου, πάνω από την Πατριάρχου Ιωακείμ, ένα κυριακάτικο απόγευμα καθώς πέρναγαν τα πλήθη άγρια από κάτω με τις φωνάρες τους.

Και σαν χτες με το ποδόσφαιρο που μονοπωλούσε τους Έλληνες (λες και λύσαμε το πρόβλημα της ένδειας μας) έτσι και τότε κάτι είχε γίνει ξανά, κάποιους είχανε νικήσει τάχα, είχανε νικηθεί, μεγάλη σημασία δεν έχει βέβαια κάτι τέτοιο, «νίκη κοσμοϊστορική» κι άστραφτε στο βασίλεμμα του ήλιου το μπαλόνι μου, η Μούσα που καταπράσινα εγκυμονούσε προκλητικότατα.

Η Μούσα αργότερα μορφοποιήθηκε. Έγινε λόγος, μουσική. Με τα πρώτα ακούσματα από Brubeck, από τα μπλουζ του Charley Patton, με τα Hammer Blues ( «…κάνε ότι θες μωρό μου, αλλά καθενός έρχεται η ώρα του…» ) από Μuddy Waters («λασπονεράς») με το «Rollin Stone” από Bill Evans, από Charly Parker (The Bird), από Robert Johnson που, αφού υπήρξε ο Θεός του μπλουζ, ο σαγηνευτής των γυναικών, γνώρισε πρόωρο τέλος άδοξα, γιατί επειδή φλέρταρε την γυναίκα του ιδιοκτήτη του μαγαζιού στο οποίο έπαιζε, αυτός του έριξε στρυχνίνη στο ουίσκι του…

Έκτοτε, κοσμογονία στο χώρο της μουσικής παγκόσμια , και η Ευρώπη, ισχυρό δεκανίκι των Αμερικανών και των συμφερόντων τους. Τα ισχυρά lobbies των μεγάλων κραταιών οικονομικά επιχειρήσεων εκμετάλλευσης της πνευματικής δημιουργίας έχουν σταδιακά πετύχει με τη διαρκή πιεστική επιρροή τους, την διαμόρφωση κλίματος για μια κεντρική Ευρωπαϊκή νομοθεσία που αποτελεί υποχρεωτικό δίκαιο στις χώρες μέλη της ΕΕ που στοχεύει στην συρρίκνωση των ατομικών δικαιωμάτων και την σταδιακή απελευθέρωσή τους από την εξουσία του δημιουργού.

Η μεθόδευση αυτή γίνεται με πολλούς τρόπους. Είτε με γενικές δηλώσεις «ειδικών» που υπηρετούν διεθνώς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα χρηστών μουσικών έργων, κι έτσι η Μούσα δεν έχασε μόνο το δρόμο της, αλλά απ’ότι δείχνει το πράγμα, έχασε και την απλή απλούστατη κοινή λογική. Παρ’όλα αυτά υπάρχουν δρόμοι που δεν χάνονται. Δρόμοι πεισματικά φωτεινοί, όσο κι αν τα σκοτάδια της εγκάθετης πληροφόρησης, του μένους και της προφανούς εξυπηρέτησης αντίθετων συμφερόντων που κινούν σταδιακά την απορρόφηση των εθνικών ρεπερτορίων χωρών που έχουν μουσικό πολιτισμό αιώνων (βλ. Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα) από την κραταιά μουσική βιομηχανία της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, μέσω της νομοθετούσας φιλόξενης Ευρώπης.

Σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται σε κατάρρευση, με αφορμή την Μούσα, κάποιοι (λίγοι) Έλληνες έκαναν το Θαύμα τους μέσα από μια ειρηνική επανάσταση με όπλο την ποίηση και την μουσική δίνοντας συνέχεια στην παγκοσμιότητα του Ελύτη, του Χατζιδάκι, του Σκαλκώτα και του Ξενάκη, για να αναφέρω μόνο μερικούς. Έδειξαν στον κόσμο πως όταν θέλουν είναι ο καλύτερος λαός της γης. Δεν θα τους αναφέρω για να μην πέσω στην παγίδα της αριθμητικής προτεραιότητας. Όμως μια βόλτα στα αξιόλογα μουσικά δισκοπωλεία ή στο διαδίκτυο θα τους αναδείξει.

Με αφορμή την εθνική μουσική των λαών, η απάντηση που δόθηκε φέτος το φθινόπωρο παγκόσμια είναι πως όσο γεννιέται καθαρός λόγος, καθαρή μουσική, αυτές οι ιερές αξίες δεν θα πάψουν να ενώνουν μαγικά τον κόσμο.

πηγη