Δυο πήχες τσίτι

Αφιερωμένο στα κόκκαλα του παππού μου

Το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940, βρήκε τον παππού μου νεαρό και επιτυχημένο επαγγελματία που είχε με τους κόπους του αποταμιεύσει ένα σημαντικό ποσόν. Χρήματα που σκόπευε να τοποθετήσει στην αγορά ενός ακινήτου. Διαπραγματευόταν ένα οικόπεδο στην περιοχή των Αμπελοκήπων (της Αθήνας), τότε, ακόμα, λίγο κατοικημένη. Δεν πρόλαβε, επιστρατεύτηκε.

Έξι μήνες αργότερα, με την κατάρρευση του μετώπου και την απαρχή της Γερμανικής Κατοχής, ήταν ανάπηρος σωματικά. Στο τέλος της Κατοχής, ήταν ανάπηρος και οικονομικά.

Τα χρήματά του βρίσκονταν σε τράπεζα. Οι καταθέσεις δεσμεύτηκαν. Αλλά και στο συρτάρι να τα κρατούσε, με τον ευτελισμό του νομίσματος πάλι θα τα έχανε. Η γερμανική πολιτική κατά τον Β’ ΠΠ επέβαλε την χρηματοδότηση των στρατευμάτων κατοχής από τους κατακτημένους.

Κάθε, μα κάθε, πόρος καταληστεύτηκε, πέρα από το “επίσημο” κατοχικό δάνειο, το οποίο, υποτίθεται, θα επιστρεφόταν.

Ο παππούς επιβίωσε – δεν ανήκε βέβαια σε εκείνους που κατά τη διάρκεια της Κατοχής από την Οδό Σωκράτους μετακόμισαν, με αγορά αρχοντικού, στην Οδό Ακαδημίας και αργότερα οι γόνοι τους έγιναν πρωθυπουργοί. Μετά την Απελευθέρωση, κάποια στιγμή το αποφάσισε, πήγε στην τράπεζα να αντιμετωπίσει την πραγματική εικόνα της καταστροφής. Ο λογαριασμός του ήταν εκεί. Και τα χρήματά του ήταν εκεί. Με μια διαφορά : το τι αντιπροσώπευαν. Έκανε πλήρη ανάληψη του κεφαλαίου. Και με το προϊόν της ανάληψης αγόρασε δυο πήχες ύφασμα, δώρο στη γιαγιά μου να ράψει ένα παλτό.

“Ένα οικόπεδο έγινε δυο πήχες τσίτι;” ρωτούσα τον παππού, κι εκείνος, με την συγκαταβατικότητα του ανθρώπου που επέζησε από το κακό, με διόρθωνε γελώντας: “όχι, ήταν εγγλέζικο ύφασμα!”.

Όλα αυτά, με την ευγενική χορηγία των προγόνων της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Μόνο σε μένα λοιπόν, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, κι εκείνος ο νοτιοασιάτης που με το σύμπλεγμα του ημίαιμου παριστάνει τον “γερμανικότερο των Γερμανών”, χρωστάνε ένα οικόπεδο στη Λεωφ. Αλεξάνδρας. Υπολογίστε τι χρωστάνε στους υπόλοιπους.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης τοποθετεί ιστορικά στην Καταστροφή του 1922 την έναρξη της παρακμής του Ελληνισμού. Τότε, λέει, χάθηκε η οικουμενικότητα και ο Ελληνισμός συμπτύχθηκε ανεπανόρθωτα, χάνοντας ταυτόχρονα, απότομα, την ορμή για εθνική ολοκλήρωση. Δεν θα διαφωνήσουμε με τον μεγάλο διανοητή ως προς την καθοριστική σημαντικότητα της Καταστροφής.

Όμως κατόπιν, παρά τη χρεωκοπία του 1932, μέχρι το 1940 οι πρόσφυγες είχαν σε ένα ποσοστό στεγαστεί και ενταχθεί. Η οικονομική ζωή, ιδίως μεταξύ 1928-32, είχε γνωρίσει άνθηση. Και επί Μεταξά, ανεξάρτητα από ιστορικές ενστάσεις λιγοστών, η κοινωνία οργανώθηκε με μέτρα δημόσιας ασφάλειας και κοινωνικής πρόνοιας, έγινε άρνηση αποπληρωμής δημοσίου χρέους λόγω κοινωνικής αδυναμίας δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, η χώρα θωρακίστηκε αμυντικά.

Η Ελλάδα, σοβαρά μεν τραυματισμένη από Καταστροφή και Χρεωκοπία, όδευε σε μια πορεία ανασυγκρότησης.

Ήταν η Γερμανική Κατοχή που της κατάφερε το πλήγμα από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ.

Εκτός από τον μαρασμό της παραγωγής, την καταβαράθρωση της οικονομίας και την μετατροπή της Ελλάδας σε ερείπια, επί Κατοχής συντελέσθηκε η κοινωνική καταστροφή της χώρας. Κάπου 500.000 υπήρξαν τα άμεσα ή έμμεσα θύματα σε έναν πληθυσμό 8 εκατ.

Η φρέσκια, πατριωτική, αστική τάξη που είχε δημιουργηθεί από εκατό και πλέον χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου αφανίσθηκε, κυρίως χάνοντας την περιουσία της για ένα κομμάτι ψωμί – κυριολεκτικά. Τα στρώματα-φυτώρια για τη φυσική ηγεσία της κοινωνίας εξαλείφθηκαν. Σύμβολο της επερχόμενης καταστροφής αυτής της τάξης η “προφητική” αυτοκτονία τής Πηνελόπης Δέλτα, η οποία δεν μπορούσε να νοήσει μια κατεχόμενη Ελλάδα.

Δωσίλογοι, μαυραγορίτες και “συνεργάτες”, τα παράσιτα της κοινωνίας, έγιναν βιαίως και τάχιστα η νέα άρχουσα τάξη. Υπό την πίεση του Ψυχρού Πολέμου οι ίδιοι, εν πολλοίς, στελέχωσαν τις μεταπολεμικές εγχώριες “ελίτ”, σφραγίζοντας με την “ποιότητά” τους κάθε κοινωνικό τομέα.

Η δε δημιουργία από τους Γερμανούς των Ταγμάτων Ασφαλείας, σε αντιστάθμισμα των κομμουνιστικών ομάδων αντίστασης που χρηματοδοτούνταν από αγγλικές λίρες, σηματοδότησε την έναρξη εμφύλιων συγκρούσεων που το 1946-49 αποτελείωσαν την καταστροφή, εμποδίζοντας την Ελλάδα να διεκδικήσει με δυναμισμό την απελευθερωμένη με ελληνικό αίμα Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο.

Κυρίως όμως, η πολιτική διαίρεση σφραγίζει από τότε ανεξίτηλα την εσωτερική πολιτική ζωή, συνεπώς και την γεωπολιτική ισχύ και παρουσία της Ελλάδας.

Αλλά όλα αυτά θέλουν να τα ξεχάσω – να τα ξεχάσουμε.

Θέλουν το εθνικό αίτημα για επανορθώσεις να γίνει θολό, να μην συνδέεται άμεσα με απτές απώλειες φυσικών προσώπων, να μην προσωποποιείται, ώστε αφορώντας όλους αλλά επιτακτικά κανέναν να αποδυναμωθεί και σταδιακά να σβήσει.

Οι μεταπολεμικές γενιές, μέχρι ενός ιστορικού σημείου, μάθαιναν για τα δυσβάστακτα χρόνια της Κατοχής όχι μόνο στο σχολικό θρανίο αλλά και από αφηγήσεις των μεγαλυτέρων που είχαν βιώσει καταλυτικά τις τραυματικές από την περίοδο εμπειρίες. Αυτό χάθηκε κάπου στα 1990, όταν οι γενιές της Κατοχής άρχισαν να “αποχωρούν”, ο δημόσιος λόγος καταλήφθηκε από γερμανόφιλους και τα φερέφωνά τους, αλλά και ο λαός χαυνωμένος από μια ευμάρεια με δανεικά απώλεσε το ενδιαφέρον για τις ιστορικές συνδέσεις που καθόρισαν το παρόν του.

Και έχασε την ιστορική του μνήμη, που σημαίνει την ύπαρξή του.

Γι’ αυτό ο, κάθε, Σόιμπλε μπορεί να ισχυρίζεται “δεν σάς χρωστάμε τίποτα, παρά μόνο ηθικά”. Προκαλεί φθόνο το ότι η Γερμανία παράγει πολιτικούς ηγέτες που υπερασπίζονται με σθένος τα συμφέροντά της, όσο ενάντια στο δίκαιο και αν είναι, σε σύγκριση με τα μέχρι πρότινος δικά μας απογοητευτικά φαινόμενα. Μόνο η τελευταία ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε οριστική τακτοποίηση των ιστορικών αρχείων και νομική, δια του ΝΣΚ, τεκμηρίωση της ελληνικής απαίτησης.

Όμως ή η Γερμανία δεν θα αναγνωρίσει καθόλου τη ζημία ή όταν αναγνωρίζει ότι για τη ζημία οφείλει ηθικά τότε οφείλει και υλικά, εφόσον δεν επέστρεψε σχεδόν τίποτα.

Από σχετικό γλωσσάριο : Ζημία είναι ένα τυχαίο, βίαιο και μη προβλέψιμο γεγονός το οποίο έχει σαν συνέπεια την καταστροφή περιουσιακών στοιχείων ή την πρόκληση σωματικών βλαβών. Η ζημία μπορεί να είναι θετική δηλ. να ζημιώσει απτά αντικείμενα ή αποθετική δηλ. εξαιτίας της θετικής ζημίας να ζημιώσει η εισροή κεφαλαίων.

Πόση υπήρξε η ζημία από την αρπαγή και την καταστροφή των παραγωγών και των υποδομών άρα τον μηδενισμό εισροής εσόδων;

Πόση από την απωλεσθείσα παραγωγική εργασία εκατοντάδων χιλιάδων νέων που έχασαν την δυνατότητα, όπως ο παππούς μου και οι παππούδες χιλιάδων;

Η Μέρκελ είπε ότι “ερμηνεύουμε διαφορετικά το νόμο απ’ ό,τι η Ελλάδα” και ο Σόιμπλε βέβαια ουδέποτε θα απαντήσει σε αυτά.

Αλλά ο Σόιμπλε είπε κάτι σοβαρότατο που κανονικά, από την Πέμπτη, όφειλε να είναι το πρώτο θέμα της επικαιρότητας.

Τόνισε ότι “όσον αφορά τις επανορθώσεις έχουν διευθετηθεί νομικά με τη συμφωνία του Λονδίνου και τη συμφωνία «2+4» για τη γερμανική ενοποίηση του 1990, την οποία η Ελλάδα δέχθηκε και δεν πρόβαλε αντιρρήσεις”.

Η Συμφωνία “2+4” αναφέρεται στις δύο μέχρι τότε Γερμανίες, Δυτική και Ανατολική, και στις τέσσερεις νικήτριες δυνάμεις του Β΄ΠΠ, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Μ. Βρετανία, Γαλλία.

Έλληνας πρωθυπουργός ήταν τότε ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος για τη συμφωνία αυτή έχει δηλώσει : “ποια ήταν η Ελλάδα και ποιος ήμουν εγώ που θα στεκόμασταν εμπόδιο στην Ιστορία”, εννοώντας την Γερμανική Ενοποίηση.

Ήταν αυτός που ο ελληνικός λαός είχε ορίσει τοποτηρητή της υπεράσπισης των πάσης φύσεως εθνικών συμφερόντων, από τα οποία ένα από τα ζωτικότερα είναι η διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων.

Χρησιμοποιώντας τη συμπάθεια που προκαλεί (σε ορισμένους) ένας υπέργηρος επιδιώκει λυσσαλέα, σήμερα, να επανασυγγράψει την πρόσφατη ιστορία της χώρας σε όφελος της διάτρητης πρωθυπουργίας του, συναίνεσε στην γερμανική ενοποίηση χωρίς αντάλλαγμα για τον ελληνικό λαό.

Αυτός που, όταν οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούσαν Έλληνες για ασήμαντη αφορμή, διέφυγε, μελλοθάνατος ων, την εκτέλεση.

Αυτός, η κόρη του οποίου προαλείφεται για Επίτροπος στην ΕΕ, ο γιος του οποίου λάμβανε εξοπλισμούς επί πιστώσει από γερμανικές εταιρείες.

Για κάποιους, το επιμύθιο θα ήταν “αναζητήσατε τον εσωτερικό εχθρό”.

Πόσο βολικό για τον πραγματικό, ιστορικό καταστροφέα και τους εγκάθετους του στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ε, δεν ξεχνώ!

Και δεν γράφω για να υπενθυμίσω επειδή περιμένω οικόπεδο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Γράφω ως ελάχιστη υποχρέωση στα κόκκαλα των γεννητόρων μας.

Αλλά κυρίως γράφω για τα 18χρονα ελληνόπουλα, έστω κι αν μόνο ένα το διαβάσει. Για να γνωρίζει ότι δεν είναι τεμπέλης, ανεπρόκοπος, όπως τού φωνάζουν, αλλά ότι η σημερινή ανέχεια που περνά η χώρα, εκτός από προϊόν φαυλότητας κάποιων πολιτικών, υπήρξε και ιστορικό αποτέλεσμα καταστροφής από αλλόφυλους.

Ότι δεν είναι μόνο οφειλέτης, αλλά και πιστωτής.

Και όταν κάποια ιστορική στιγμή έρθει η ώρα του, με πλήρη νομική τεκμηρίωση, να υψώσει το δάχτυλο στον τότε Σόιμπλε λέγοντάς του : “Δώστε αυτά που χρωστάτε!”

Προφήτης