Πίσω απο το στάδιο Ειρήνης και φιλίας στη δυτική του πρόσοψη, που δίνει στην αφετηρία του τραμ, λίγες μόνο δεκάδες μέτρα από τη σιδερένια αερογέφυρα που το συνδέει με τον Ηλεκτρικό σταθμό Του Φαλήρου, σε απόσταση αναπνοής απο το μικρό γηπεδάκι ποδοςφαίρου που προπονούνται τα παιδιά των ακαδημιών, όντας περαςμένο μεσημέρι, κατευθύνομαι γοργά προς την αφετηρία. Κι εκεί που η συνήθεια ισοπεδώνει τις καθημερινές παραστάσεις που ως προβλεψιμες, ανάξιες σχολιασμού, ξάφνου γίνομαι κοινωνός μιας περίεργης σκηνής.
Πάνω στα τσιμεντένια σκαλιά, στη σκιά ενός δέντρου που κρατάει μακρυά τη ζέστη του Σεπτέμβρη, κάτω από τη δροσιά της φυλλοσσιάς του, μια οικογένεια αθίγγανων έχει κάνει κλοιό σε μια γυναικεία φιγούρα που κάθεται στη μέση.
Τέσσερα παιδάκια στην ηλικία του δημοτικού μαζί και η μητέρα τους που βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοςύνη, φαίνονται να απολαμβάνουν την κουβέντα και τίποτα δεν είναι ικανό να τους αποσπάσει την προσοχή.
Ειδικά τα μικρά σα σφουγγάρια κρέμονται απο τις λέξεις και τα νοήματα, έχοντας χαθεί στις εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη, που έντεχνα διηγείται η κυρία.
Αφήνω τα προσχήματα και γίνομαι αδιακριτος, αφού επιβραδύνω πλησιάζοντας, και υποκύπτω στην περιέργεια, μήπως και καταλάβω περισσότερα.
Σε απόσταση βολής πια,αφουγκράζομαι την κυρία η οποία μιλάει και σημειώνει σε ενα τετράδιο διάφορα σχήματα. Τα παιδιά δείχνουν αποςβολωμένα αφού παρατηρούν με δέος το κινητό της που δείχνει φωτογραφίες που μόλις εχει κατεβάσει και τους εξηγεί.
Έχοντας καταλάβει πλέον,χαμογελώ όσο πιο εγκάρδια μπορώ για να δείξω ότι κι εγώ επικροτώ,αφού έχω ήδη γίνει αντιληπτός ως φιλικός παρείσακτος.
Η κυρία μου ανταποδίδει το χαμόγελο σχολιάζοντας:
"Ειναι πανέξυπνα δεν χρειάζεται να τους επαναλάβεις δευτερη φορά."
Κάνω τους συνειρμούς και αποκαλύπτεται μπροστά μου το μεγαλείο της εικόνας που δύσκολα θα ξανάσυναντήσω.
Ενα κρυφό σχολειό!
Νοιώθω πολύ τυχερός που είμαι αυτόπτης μάρτυς μιας συναρπαςτικής στιγμής. Η κυρία ειναι συνταξιούχος δασκάλα και γείτονας. Καθώς μου συστήνεται μου εξηγεί πως έβλεπε τα παιδιά να επαιτούν και δεν κατάφερε να αντισταθεί και μέρα με τη μέρα, κατάφερε να τα οδήγηςει στη δική της πραγματικότητα. Τα απέσπασε απο την επαιτεία. Εδώ και λίγο διάστημα είχε συνηθίσει τα παιδιά στην σχολική καθημερινότητα έχοντας πείσει τα ίδια να της ζητούν όλο και περισσότερη επαφή.
Η αλήθεια ειναι ότι η μητέρα τους βρισκόταν σε αμηχανία. Μάταια προσπαθούσε να τα αποτρέψει, όμως, δεν μπορούσε να αντισταθεί σε τόσες φωνές που σαν σπουργίτια της τιτίβιζαν και απαιτούςαν. Παραδόθηκε και άρχισε να το απολαμβάνει και η ίδια. Η δασκάλα είχε καταφέρει
να μεταδώσει το μικρόβιο της γνώσης και τα παιδιά ανταποκρίθηκαν αυθόρμητα με παλμό και ζέση. Συζητώντας μαζί τους έμαθα ότι ο κόσμος με τη σειρά του είχε ανταποκριθεί προσφέροντας μολύβια τετράδια και σχολικές τσάντες όσο πιο διακριτικά γινόταν. Ο σκοπός είχε επιτευχθεί. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το κρυφό σχολειό είχε φωτίσει το μονοπάτι και το ταξίδι. Μέσα απο την προσφορά, ήλθε η μετουσίωση για να πληρωθεί το κενό. Ένας στόχος γέννησε απαιτήσεις προσδοκίες και αναζήτηςη.
Το λιμάνι της ..Ιθάκης!
Φυςικά με συντροφιά τις ευχές όλων εμάς των τυχερών παρατηρητών.
Μιχάλης Φαρσάρης
9/9/14
0 σχόλια: