Η «ανάπτυξη» πέθανε, ζήτω η ακυβερνησία!

Τριάντα χρόνια πληρώσαμε την «ανάπτυξη». Την είσοδο στην ΕΕ, το Μάαστριχ, το ΕΥΡΩ, τους Ολυμπιακούς αγώνες, τους εξοπλισμούς, το χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα, τη λιτότητα για όλους τους «Εθνικούς στόχους».

Τριάντα χρόνια η κερδοφορία του κεφαλαίου αυξανόταν κατακόρυφα. Οι τράπεζες αποκόμιζαν τεράστια κέρδη και πολλαπλασιάστηκαν σαν τα μανιτάρια.

Τριάντα χρόνια οι «εθνικοί εργολάβοι» μετατρέπουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο εργοτάξιο, καταστρέφοντας τα πάντα με δικά μας λεφτά ή αρπάζοντας τη δημόσια περιουσία και τις υποδομές για να τις μετατρέψουν σε εμπόρευμα. (για την «ανάπτυξη» τους).

Μετά τριάντα χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονται φτωχότεροι, άνεργοι, με κουτσουρεμένους μισθούς και συντάξεις. Πληρώνουμε πανάκριβα για τις μετακινήσεις στα ΜΜΜ, στο δημόσιο οδικό δίκτυο, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες. Η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Παιδιά πεινάνε στα σχολεία, άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους, απόγνωση που έχει οδηγήσει εκατοντάδες συμπολίτες μας στην αυτοκτονία. Και μας ετοιμάζουν κι άλλα, αρκεί να πιστέψουμε το μύθο της “ακυβερνησίας”.

Τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι από την ανάπτυξη και τις θυσίες που μας υπέβαλλαν; Το δρόμο για την κόλαση της κρίσης. Της κρίσης που δημιούργησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια αναπτυσσόμενοι; Ποια ανάπτυξη μας υπόσχονται πάλι;

Στις τελευταίες εκλογές κατέρρευσε ο μύθος των ισχυρών κυβερνήσεων, η αυταπάτη της ακυβερνησίας, κατέρρευσαν διλλήματα, κατέρρευσε η συντονισμένη προσπάθεια τρομοκράτησης της κοινωνίας. Τώρα φαίνεται πεντακάθαρα ο πανικός του αστικού πολιτικού προσωπικού που ξεψυχάει με το παραλήρημα των μετεκλογικών ημερών προκειμένου να μας πείσουν ότι «πρέπει να κυβερνηθούμε» από αυτούς ή θα καταστραφούμε.

Η δυναμική χειραφέτησης και ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου είναι ανοδική, πράγματι βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινούργια και ελπιδοφόρα ιστορική πραγματικότητα. Τώρα το λαϊκό κίνημα πρέπει να εντείνει την πάλη του. Τώρα μπορούμε να μετατρέψουμε το εκλογικό αποτέλεσμα σε ένα ορμητικό ανατρεπτικό ποτάμι επιδιώκοντας να επιβάλλουμε το σύνολο των κοινωνικών δικαιωμάτων και αναγκών μας, χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Να αποφασίσουμε για το ποια ανάπτυξη και ποιοι θα την ελέγχουν. Η δική μας ανάπτυξη ή η ανάπτυξη του κεφαλαίου; Τώρα μπορούμε!




Επιτροπές αγώνα, δεν πληρώνω

Πηγή: Η «ανάπτυξη» πέθανε, ζήτω η ακυβερνησία! - RAMNOUSIA