Η πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας ομοιάζει περισσότερο με την δημοφιλή σειρά του HBO παρά με μια συντονισμένη προσπάθεια Εθνικής σωτηρίας. Δεν χρειάζεται να έχεις δει την σειρά για να καταλάβεις ότι περιγράφει την πορεία 6-7 οικογενειών που μάχονται για να ανέβουν σε έναν Θρόνο. Μάχονται μέχρις εσχάτων, με συμμαχίες, με πισώπλατα μαχαιρώματα, με συνομωσίες και με μόνη αφορμή την τιμή και την υπόληψη της κάθε οικογένειας.
Ένας πόλεμος χωρίς αίτια, χωρίς λογική, χωρίς ουσία. Κάτι σαν την προεκλογική αντιπαράθεση που παρακολουθούμε ανάμεσα στα κόμματα που εκπροσωπούν την χώρα.
Μπορεί να μην ζούμε στα 7 βασίλεια που εμπνεύστηκε ο George Martin στα βιβλία του αλλά τα επτά κόμματα της νεοσυσταθείσας Βουλής, μαζί με εκείνα που πλησίασαν το 3%, μοιάζουν να νοιάζονται περισσότερο για το θρόνο παρά για τη χώρα.
Σε μία χρονική στιγμή που προέχει η διατύπωση συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων και προθέσεων ώστε ο ψηφοφόρος της 17ης Ιουνίου να μπορέσει πραγματικά να χαράξει πολιτική, τα κόμματα αναλώνονται σε έναν πόλεμο δηλώσεων, εντυπώσεων και κινηματογραφικών μαχαιρωμάτων.
Μόνο που, κύριοι της Βουλής, η Ελλάδα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι Game of Thrones.
Για την ακρίβεια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν 7 προελαύνοντες στρατοί ηγούμενοι από ανθρώπους που σκέφτονται μόνο την επικράτησή τους και τον αφανισμό των αντιπάλων τους. Κάθε δήλωση, κάθε εξαγγελία, κάθε “μεταγραφή” μοιάζει με καλά μελετημένη στρατηγική κίνηση για την ενίσχυση του εκάστοτε κόμματος. Όχι της χώρας.
Ο Αντώνης Σαμαράς (ως άλλος Stanis Baratheon) θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του να καθήσει στον θρόνο. Ή τουλάχιστον το θεωρούσε μέχρι τις εκλογές της 6ης Μαίου. Επειδή σε αυτόν τον θρόνο κάθονταν πρωτύτερα και άλλοι της παράταξής του. Επειδή θεωρεί ότι είναι η σειρά του τώρα. Και για αυτό προελαύνει χωρίς να υπολογίζει τι γίνεται μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Χωρίς να αναρωτηθεί μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει να κυβερνά ο δικός του οίκος.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος (ως άλλο μέλος του οίκου Lannister) προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, αν και είναι ολοφάνερο ότι η διαχείριση των τελευταίων ετών οδήγησε σε ένα 14%, το οποίο αντί να αποτελέσει αφορμή για περισυλλογή και επαναπροσδιορισμό πολιτικής, οδήγησε την πρότερη κυβέρνηση σε εξεύρεση συμμαχιών για να παραμείνει στην εξουσία. Ενώ και ο ίδιος ξέρει ότι η αγκίστρωση στην εξουσία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε παρακμή.
Και ο Αλέξης Τσίπρας (ως άλλος Robb Stark) εκφράζει ή τουλάχιστον θέλει να εκφράζει τη δύναμη της αλλαγής. Την δύναμη της δικαιοσύνης που προασπίζει το συμφέρον όλου του λαού και όχι μόνο των ακολούθων του. Μόνο που σαν τον Robb Stark, αντί να ασκεί πολιτική, αντί να εξαγγέλει συγκεκριμένα μέτρα, αντί να χαράσσει σταθερή πορεία για να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει, αναλώνεται σε μεγάλες κουβέντες και αντιπαραθέσεις. Απλά και μόνο για να κάτσει στο θρόνο. Το μετά το αφήνει στην φαντασία του θεατή.
Σε μία από τις κρισιμότερες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης, με την Ε.Ε. ανίκανη να χαράξει κοινή στρατηγική στο θέμα της Ελλάδας, κοιτάμε για άλλη μια φορά το μικροπολιτικό συμφέρον της εκάστοτε παράταξης, αντί να προασπίζουμε το Εθνικό συμφέρον.
Ο ένας μετά τον άλλον, οι αρχηγοί των κομμάτων δημιουργούν συμμαχίες αναιρώντας πιστεύω, ιδεολογίες και προεκλογικές εξαγγελίες. Συστρατεύονται σε παρατάξεις και στρατόπεδα προετοιμάζοντας εαυτόν για την εκλογική μάχη. Αυτή της 17ης Ιουνίου.
Μόνο που στις 18 Ιουνίου, η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί.
Οι συμμαχίες αυτές δημιουργούνται και εξαντλούνται στον προεκλογικό αγώνα. Την επομένη των εκλογών, η κυβέρνηση οιασδήποτε συνεργασίας θα πρέπει να πράξει για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με ξεκάθαρο πρόγραμμα και σαφή στόχο.
Στην περίπτωση του Game of Thrones σε νοιάζει μόνο το ποιός θα κερδίσει τη μάχη για να καθήσει στον θρόνο. Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει μόνο ποιός θα καθήσει στον θρόνο. Θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει και το πώς θα κυβερνήσει τη χώρα.
Πηγή
Ένας πόλεμος χωρίς αίτια, χωρίς λογική, χωρίς ουσία. Κάτι σαν την προεκλογική αντιπαράθεση που παρακολουθούμε ανάμεσα στα κόμματα που εκπροσωπούν την χώρα.
Μπορεί να μην ζούμε στα 7 βασίλεια που εμπνεύστηκε ο George Martin στα βιβλία του αλλά τα επτά κόμματα της νεοσυσταθείσας Βουλής, μαζί με εκείνα που πλησίασαν το 3%, μοιάζουν να νοιάζονται περισσότερο για το θρόνο παρά για τη χώρα.
Σε μία χρονική στιγμή που προέχει η διατύπωση συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων και προθέσεων ώστε ο ψηφοφόρος της 17ης Ιουνίου να μπορέσει πραγματικά να χαράξει πολιτική, τα κόμματα αναλώνονται σε έναν πόλεμο δηλώσεων, εντυπώσεων και κινηματογραφικών μαχαιρωμάτων.
Μόνο που, κύριοι της Βουλής, η Ελλάδα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι Game of Thrones.
Για την ακρίβεια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν 7 προελαύνοντες στρατοί ηγούμενοι από ανθρώπους που σκέφτονται μόνο την επικράτησή τους και τον αφανισμό των αντιπάλων τους. Κάθε δήλωση, κάθε εξαγγελία, κάθε “μεταγραφή” μοιάζει με καλά μελετημένη στρατηγική κίνηση για την ενίσχυση του εκάστοτε κόμματος. Όχι της χώρας.
Ο Αντώνης Σαμαράς (ως άλλος Stanis Baratheon) θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του να καθήσει στον θρόνο. Ή τουλάχιστον το θεωρούσε μέχρι τις εκλογές της 6ης Μαίου. Επειδή σε αυτόν τον θρόνο κάθονταν πρωτύτερα και άλλοι της παράταξής του. Επειδή θεωρεί ότι είναι η σειρά του τώρα. Και για αυτό προελαύνει χωρίς να υπολογίζει τι γίνεται μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Χωρίς να αναρωτηθεί μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει να κυβερνά ο δικός του οίκος.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος (ως άλλο μέλος του οίκου Lannister) προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, αν και είναι ολοφάνερο ότι η διαχείριση των τελευταίων ετών οδήγησε σε ένα 14%, το οποίο αντί να αποτελέσει αφορμή για περισυλλογή και επαναπροσδιορισμό πολιτικής, οδήγησε την πρότερη κυβέρνηση σε εξεύρεση συμμαχιών για να παραμείνει στην εξουσία. Ενώ και ο ίδιος ξέρει ότι η αγκίστρωση στην εξουσία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε παρακμή.
Και ο Αλέξης Τσίπρας (ως άλλος Robb Stark) εκφράζει ή τουλάχιστον θέλει να εκφράζει τη δύναμη της αλλαγής. Την δύναμη της δικαιοσύνης που προασπίζει το συμφέρον όλου του λαού και όχι μόνο των ακολούθων του. Μόνο που σαν τον Robb Stark, αντί να ασκεί πολιτική, αντί να εξαγγέλει συγκεκριμένα μέτρα, αντί να χαράσσει σταθερή πορεία για να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει, αναλώνεται σε μεγάλες κουβέντες και αντιπαραθέσεις. Απλά και μόνο για να κάτσει στο θρόνο. Το μετά το αφήνει στην φαντασία του θεατή.
Σε μία από τις κρισιμότερες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης, με την Ε.Ε. ανίκανη να χαράξει κοινή στρατηγική στο θέμα της Ελλάδας, κοιτάμε για άλλη μια φορά το μικροπολιτικό συμφέρον της εκάστοτε παράταξης, αντί να προασπίζουμε το Εθνικό συμφέρον.
Ο ένας μετά τον άλλον, οι αρχηγοί των κομμάτων δημιουργούν συμμαχίες αναιρώντας πιστεύω, ιδεολογίες και προεκλογικές εξαγγελίες. Συστρατεύονται σε παρατάξεις και στρατόπεδα προετοιμάζοντας εαυτόν για την εκλογική μάχη. Αυτή της 17ης Ιουνίου.
Μόνο που στις 18 Ιουνίου, η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί.
Οι συμμαχίες αυτές δημιουργούνται και εξαντλούνται στον προεκλογικό αγώνα. Την επομένη των εκλογών, η κυβέρνηση οιασδήποτε συνεργασίας θα πρέπει να πράξει για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με ξεκάθαρο πρόγραμμα και σαφή στόχο.
Στην περίπτωση του Game of Thrones σε νοιάζει μόνο το ποιός θα κερδίσει τη μάχη για να καθήσει στον θρόνο. Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει μόνο ποιός θα καθήσει στον θρόνο. Θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει και το πώς θα κυβερνήσει τη χώρα.
Πηγή
Πηγή: Η Ελλάδα δεν είναι Game of Thrones - RAMNOUSIA
0 σχόλια: