Με την πολιτική ασχολούνται μόνο οι αποτυχημένοι ή τα λαμόγια

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την πολιτική και την ειδησεογραφία σαν χόμπι, άρχισα να παρατηρώ τη σχέση των ανθρώπων γύρω μου με την πολιτική, τα κόμματα, τις όποιες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και το πόσο τους ενδιέφεραν ή τους επηρέαζαν τα όσα συνέβαιναν. Μετά λύπης μου συνειδητοποίησα οτι η πλειοψηφία αδιαφορούσε καθώς είχε πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθεί όπως το ποδόσφαιρο, ή τα ρούχα...
Οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα, χρόνια ανενημέρωτοι αποτελούν βορά στον κάθε τυχάρπαστο λαϊκιστή που τους συγκλονίζει με τα επιχειρήματά του και τις μαγικές λύσεις του...

Από τη στιγμή που ο κύκλος μου (οικογένεια και φίλοι) συνειδητοποίησε το σαράκι το οποίο κουβαλάω με αποθάρρυνε, μην ασχολείσαι τι έχεις να κερδίσεις, γιατί τσακώνεσαι, γιατί χαλάς τη ζαχαρένια σου, αφοσιώσου στις σπουδές σου κλπ κλπ. Η κλασσική διαχρονική ατάκα που πάντα μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι ήταν το: "με την πολιτική ασχολούνται οι αποτυχημένοι κάθε επαγγέλματος ή τα λαμόγια". Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει διεθνώς αλλά στη χώρα μας δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτό συμβαίνει, όποιος αξιόλογος τύχει να ασχοληθεί λόγω κάποιου φωλιασμένου σαρακιού, ξεβράζεται μετά από λίγο, καθώς το σύστημα δεν τον σηκώνει και το στομάχι του δεν αντέχει.

Το ελεύθερο πεδίο που αφήσαμε τα προηγούμενα χρόνια στη μετριότητα να καθορίζει τις ζωές μας, το βρίσκουμε μπροστά μας τώρα. Όταν η χώρα θα έπρεπε να τρέχει με χίλια μπροστά, να εκπονούνται σχέδια επι σχεδίων για κάθε πιθανό ή απίθανο ενδεχόμενο, να γίνονται προσεκτικές και στοχευμένες κινήσεις από την πολιτική ηγεσία με στόχο την πάταξη καρκινωμάτων όπως η φοροδιαφυγή, να παρουσιάζονται στην τρόικα δομημένες σοβαρές εναλλακτικές και παράλληλα να γίνεται μία διεθνής προσπάθεια να τιθασευτούν οι αγορές και να προχωρήσουμε σε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, αυτό που γίνεται είναι οι περιχαρείς για την καρέκλα τους Υπουργοί, να κοροϊδεύουν την τρόικα, να εφαρμόζουν αυτοκτονικές συνταγές και τίποτε άλλο. Οι χωρίς σχέδιο απολύσεις, έχουν βαφτιστεί μεταρρυθμίσεις τις οποίες εφαρμόζουν άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με τα Υπουργεία τα οποία διοικούν.

Χρόνια τώρα υπάρχουν φωνές ανθρώπων που λένε οτι η χώρα κινείται σε λάθος δρόμο, κάποιοι από αυτούς επιχείρησαν να ασχοληθούν με την πολιτική αλλά εγκατέλειψαν εξαντλημένοι, άλλοι αποφάσισαν απλά να περιοριστούν στον ρόλο του παντογνώστη κριτή των πάντων.

Όλοι αυτοί οι "ικανοί και παραγωγικοί" που θα μπορούσαν να μας σώσουν, που έχουν σειρά ιδεών, λίγο έχουν μετατοπιστεί από το δόγμα "με την πολιτική ασχολούνται οι αποτυχημένοι και τα λαμόγια", παρ' όλα αυτά συμμετέχουν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό σε συσπειρώσεις ατόμων που κάνουν παρεμβάσεις και διεκδικούν ρόλο. Το λυπηρό είναι οτι το κάνουν με τον ίδιο σνομπίστικο και απαξιωτικό τρόπο που το έκαναν και στο παρελθόν, ασχολούνται με κάτι που χρόνια απορρίπτουν, χωρίς να διαφαίνεται οτι έχουν στόχο να αλλάξουν τα πράγματα εκ των έσω. Απλά θέλουν να ακουστούν και να επηρεάσουν αυτούς που καλώς ή κακώς είναι διατεθειμένοι να μπουν στον βούρκο, ασκώντας τους εννοείται κριτική οτι δεν μπορούν να αποδώσουν όπως θα μπορούσαν δυνητικά να αποδώσουν οι ίδιοι, αν ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την όποια ηρεμία τους για να ασχοληθούν με την πολιτική.

Ο απόλυτος σνομπισμός έχει δώσει τη θέση του στον ενοχλητικό ελιτισμό. Οι προτάσεις και ο τρόπος σκέψης χαρακτηρίζονται από έναν εξαιρετικά απαξιωτικό τρόπο. Για όλα φταίει το κράτος και οι τεμπέληδες, απολύονται στον ιδιωτικό τομέα, άρα η λύση είναι, για να είναι δίκαια τα πράγματα, να απολυθούν και στον δημόσιο τομέα. Κανένα δίχτυ προστασίας, καμία κοινωνική πολιτική καθώς νέτα σκέτα "λεφτά για κοινωνική πολιτική δεν υπάρχουν". Το πιο ανησυχητικό είναι οτι μάλλον δεν συνειδητοποιούν οτι ορισμένες θέσεις που εκφράζουν, ενέχουν και ψήγματα μισανθρωπισμού. Το "να απολυθεί και δεν με νοιάζει το μέλλον του" είναι μια αισχρή σκέψη. Είναι εντυπωσιακό οτι ορισμένοι δεν μπορούν να καταλάβουν ή μάλλον αδιαφορούν για τον ρόλο που διαδραματίζει ο καθένας σε μία κοινωνία και τα φαινόμενα ντόμινο που ακολουθούν.

Το κακό με τον σοσιαλισμό είναι οτι κάποτε τελειώνουν τα λεφτά, είχε πει η Θάτσερ, αλλά το κακό με τον καπιταλισμό είναι οτι έχει δώσει υπόσταση και αξία σε μία ανύπαρκτη και χωρίς αντίκρυσμα "οντότητα" όπως είναι τα λεφτά, βάζοντας στην άκρη τον άνθρωπο.

Το ανησυχητικό αυτές τις μέρες είναι οτι όλοι έχουμε ακονίσει νύχια και δόντια και είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον, αποτέλεσμα της παντελούς απουσίας οράματος και ελπίδας. Σε λίγο καιρό αν κάτι δεν αλλάξει θα αρχίσει να λειτουργεί ο πραγματικός κοινωνικός αυτοματισμός, η μία ομάδα θα στρέφεται εναντίον της άλλης όχι πια θεωρώντας οτι παρακωλύει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας αλλά στα πλαίσια της λογικής "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
Οι προβλέψεις για το μέλλον της χώρας δεν είναι ευοίωνες και τα τεράστια θέματα που θα ανακύψουν μπορούν να λυθούν μόνο πολιτικά σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο με τις αγορές και τα αρπαχτικά σε δεύτερη μοίρα. Κάτι τέτοιο φυσικά θα γίνει μόλις επέλθει πραγματικά η συνειδητοποίηση οτι μιλάμε για διεθνές πρόβλημα που είναι τελικά δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος.

Καλή και χρυσή η οικονομική επιστήμη, αλλά έχει έρθει ο καιρός να υποταχθεί στην πολιτική και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε "πολιτικούς ογκόλιθους", πραγματικά πολιτικά όντα και όχι αποτυχημένους ή λαμόγια.

Τσούγδω