Toυ Rob Urie για το ιστολόγιο Counterpunch
27-29 Απριλίου 2012
Πάει σχεδόν μισός αιώνας που ο Νόαμ Τσόμσκι, στο βιβλίο του "Aμερικανική Ισχύς και νέοι μανδαρίνοι" χαρακτήρισε το Πεντάγωνο ως έναν "κεϋνσιανό μηχανισμό διανομής". Αυτό που εννοούσε ήταν το Πεντάγωνο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής οικονομίας, που παρέχει προϊόντα και οικονομική υποστήριξη στην αμερικανική βιομηχανία. Στην πραγματικότητα, ο μύθος που θέλει την αμερικανική οικονομία να λειτουργεί μέσω των ελεύθερων αγορών εξυπηρετεί μεν την καπιταλιστική "υφαρπαγή" πλούτου, αλλά δεν αποτελεί παρά μια εντελώς παραπλανητική απεικόνιση της πραγματικότητας.
Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι πόλεμοι για την υφαρπαγή πόρων,κυρίως πετρελαίου. Στο μυαλό των αρχιτεκτόνων του πολέμου μπορεί να εξυπηρετούν ευρύτερους γεωπολιτικούς στόχους, αλλά οι στόχοι αυτοί είναι στην ουσία οικονομικής φύσεως: να εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες προσβάσιμες προμήθειες πετρελαίου για τις πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις που έγιναν πριν από μερικά χρόνια, οι πόλεμοι αυτοί κόστισαν αρκετά τρισεκατομμύρια δολάρια. Τα ποσά αυτά κλήθηκαν να εξωφλήσουν οι φορολογούμενοι, για να μην αναφέρουμε τις ανθρώπινες απώλειες σε ζωές και τις χαμένες ανθρώπινες δυνατότητες. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι πετρελαϊκές εταιρείες και οι εργολάβοι των στρατιωτικών επιχειρήσεων "σώθηκαν", ενώ εμείς ξεπουληθήκαμε.
Όταν ξεκίνησε η πρακτική της "διάσωσης" των τραπεζών, στις αρχές του 2007 (νωρίτερα από ό,τι αναφέρεται συνήθως στα ΜΜΕ), συνέπεσε χρονικά με το τέλος σχεδόν πέντε δεκαετιών μυθοπλασίας γύρω από την αμερικανική οικονομία. Επίσης, είναι σημαντικό το ότι συνέπεσε με το τέλος μίας από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια περιόδους καπιταλιστικής "υφαρπαγής" πλούτου στην ιστορία. Πριν από 50 χρόνια, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι συμμετείχαμε στην παραγωγή του μεγαλύτερου μέρους των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώναμε και μας κατέβαλλαν υπό μορφή αμοιβής ένα μέρος από αυτά που παράγαμε, ποσό το οποίο επέτρεπε σε μια ολοένα αυξανόμενη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού να ζει μια ζωή που χαρακτήριζε την τότε μεσαία τάξη. Σήμερα, ενώ οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας εξακολουθούν να παράγουν τα περισσότερα προϊόντα από αυτά που καταναλώνουμε, ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους διοχετεύεται προς μια μικρή μερίδα της οικονομικής ελίτ, που ελέγχει την κυβέρνηση μέσω του χρηματισμού της και τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ των πολιτών μέσω της εξαγοράς και του ελέγχου των μέσων ενημέρωσης.
Και η αλήθεια που δύσκολα κρύβεται είναι ότι το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι μεγάλοι εταιρικοί κολοσσοί, όπως η Koch Βrothers, η Goldman Sachs, η Exxon Mobil, η Verizon και οι άλλοι καρχαρίες είναι οι ελεύθερες αγορές. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις χτίστηκαν μετά από έρευνες που χρηματοδοτήθηκαν χάρη στην υφαρπαγή του κοινωικού πλούτου, τα προϊόντα τους αναπτύχθηκαν εις βάρος του κοινωνικού πλούτου, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις χρηματοδοτήθηκαν χάρη στην υφαρπαγή του κοινωνικού πλούτου (και το αίμα άλλων ανθρώπων) και οι "διασώσεις" τους χρηματοδοτούνται εις βάρος του κοινωνικού μας πλούτου. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πιο αποτελεσματική επανάσταση που μπορούμε να οραματιστούμε είναι αυτή που θα "απελευθερώσει" τις εταιρείες αυτές από τον "ζυγό" του κράτους, καταργώντας την οικονομική υποστήριξή τους από τους πολίτες και επιτρέποντάς τους να φροντίσουν επιτέλους μόνες τους τον εαυτό τους.
Όλο αυτό το διάστημα ο υπόλοιπος κόσμος στον πλανήτη δεν είχε καθόλου αυταπάτες για την προέλευση του αμερικανικού πλούτου. Πάει καιρός που η CIA λειτουργεί ως μαφία του πετρελαίου και υπονομεύει τις δημοκρατικά εκλεγμένες και λειτουργούσες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, προκειμένου να έχει τον έλεγχο του πετρελαίου προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις υπήρξαν, κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ύπαρξής τους, το εργαλείο των αμερικανικών ιδιωτικών συμφερόντων. Και οι κρατικές αυτές υπηρεσίες των ΗΠΑ αποτελούν από μόνες τους ένα είδος παρασιτικής οικονομίας, αφού απορροφούν όλο τον "μαύρο" προϋπολογισμό, για τον οποίο δεν υπάρχει σχεδόν καμιά λογοδοσία.
Δεν είναι δύσκολο να ενταχθεί η διάσωση των τραπεζών στο όλο σενάριο: η μεταφορά του κοινωνικού πλούτου, με σκοπό, υποτίθεται, την εξυπηρέτηση μιας απαραίτητης οικονομικής λειτουργίας για τον λαό, που δεν είναι άλλη από την διόγκωση του δανεισμού. Σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους, ένας τέτοιος ισχυρισμός θα θεωρούνταν μάλλον παράλογος. Στο αμερικανικό οικονομικό σύστημα, όμως, το χρέος είναι χρήμα και το χρήμα είναι χρέος. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι έχουμε κορεστεί όσο δεν πάει άλλο με τα τραπεζικά δάνεια. Και η όποια ανάκαμψη του τραπεζικού δανεισμού που θα επιτευχθεί μέσω του περαιτέρω δανεισμού των νοικοκυριών σήμερα εξυπηρετεί μόνο την περαιτέρω αφαίμαξη του πλούτου των πολιτών, αφού η αποπληρωμή των χρεών έχει καταστεί αδύνατη.
Παρά τη θέση που κατέχουν στην αμερικανική "εθνική μυθολογία", οι τράπεζες δεν είναι παρά κατασκευάσματα του σεναρίου της ενοποίησης και συγκέντρωσης του κεφαλαίου στα χέρια λίγων. Δεν είναι οι τράπεζες οι μόνοι "παίκτες" και σίγουρα δεν έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμη και αν βρισκόταν μια επιτυχημένη λύση στο "πρόβλημα" των τραπεζών, και τις βλέπαμε να μετατρέπονται σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, οι οποίες για πρώτη φορά στα τελευταία 50 χρόνια, θα υπηρετούσαν έναν κοινό σκοπό, θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι υπόλοιπες μέθοδοι "υφαρπαγής" πλούτου (π.χ. μέσω των στρατιωτικών επιχειρήσεων). Η κριτική που ασκείται σήμερα στις τράπεζες στηρίζεται στην καταγγελία ότι οι απλοί πολίτες αντιμετωπίζονται σήμερα με τον ίδιο τρόπο που η Αμερική αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες τον υπόλοιπο κόσμο: σαν αποικία της. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας αποτελεί όφελος για τον υπόλοιπο κόσμο, που από καιρό την υποψιαζόταν. Αλλά για εμάς τους Αμερικανούς, ήρθε ξαφνικά, σαν ένα δυνατό χαστούκι ενώ κοιμόμασταν.
Στην πραγματικότητα, δεν προέκυψε καμιά λύση στην τελευταία οικονομική κρίση, εκτός από μια προσωρινή κάλυψη ενός κενού στα μπόνους των τραπεζιτών. Έχουν τζογάρει απίστευτα ποσά, που δεν χωράει ο νους ο δικός μας, των απλών πολιτών, και με ένα μικρό παραπάτημα ή ατύχημά τους, το στοίχημα θα χαθεί. Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ποτέ δεν ήταν τόσο εύθραυστο όσο σήμερα και η μόνη αποτελεσματική λύση προτού μας χτυπήσει η επόμενη κρίση προϋποθέτει μια αναδιάταξη των υφιστάμενων οικονομικών και πολιτικών τάξεων. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί, όσο μια μειοψηφία υφαρπάζει ένα δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο του κοινωνικού πλούτου μας.
Δεν είναι λίγοι οι τραπεζίτες που το κατανοούν αυτό. Και αγωνίζονται να αρπάξουν ό,τι μπορούν πριν να ξεσπάσει η επόμενη κρίση. Τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ έχουν αναγκάσει τις τράπεζες να προσλάβουν ιδιωτικές "δυνάμεις ασφαλείας", έτοιμες να καταστείλουν την οποιαδήποτε εξέγερση προτού φουντώσει. Το αστυνομικό κράτος, που οικοδομήθηκε σε βάρος μας, είναι ο υπηρέτης των τραπεζιτών και των εταιρικών αφεντικών. Οι τραπεζίτες και οι εταιρείες είναι το κράτος. Ωστόσο, ακόμη και αν ήθελε κανείς να έχει ενεργό ρόλο και να επηρεάσει τις εξελίξεις της επόμενης ιστορικής φάσης, η επιλογή αυτή θα είναι κατ' εντολήν της ιστορίας, και όχι μια επιλογή που μπορεί να γίνει από έναν μεμονωμένο πολίτη.
Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν;
Το πρώτο βήμα είναι να πάψουμε να συμβάλλουμε στην ίδια την καταστροφή μας.
Να κατεβούμε σε απεργία την Πρωτομαγιά.
Και στις 2 Μαΐου.
Και στις 3 Μαΐου.
Να απεργήσουμε έως ότου η δύναμη της οικονομικής εκμετάλλευσης μειωθεί και τους καταφέρουμε σοβαρό πλήγμα.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε περισσότερα κοινά συμφέροντα με τις φτωχές και μεσαίες τάξεις σε άλλες χώρες από ό,τι με τους τραπεζίτες και τα ανώτερα στελέχη των εταιρειών εδώ στις ΗΠΑ.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αξίες που οι τραπεζίτες και οι εταιρείες μας έχουν παραδώσει, δεν είναι οι δικές μας αξίες. Δεν είναι καν ανθρώπινες αξίες.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι τραπεζίτες και τα ανώτερα στελέχη των εταιρειών δεν μπορούν να παράγουν από μόνοι τους την τροφή τους, να χτίζουν τα σπίτια τους, να μορφώνουν τα παιδιά τους και να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους υγειονομική περίθαλψη.
Χωρίς εμάς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Απεργία διαρκείας, λοιπόν!
27-29 Απριλίου 2012
Πάει σχεδόν μισός αιώνας που ο Νόαμ Τσόμσκι, στο βιβλίο του "Aμερικανική Ισχύς και νέοι μανδαρίνοι" χαρακτήρισε το Πεντάγωνο ως έναν "κεϋνσιανό μηχανισμό διανομής". Αυτό που εννοούσε ήταν το Πεντάγωνο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής οικονομίας, που παρέχει προϊόντα και οικονομική υποστήριξη στην αμερικανική βιομηχανία. Στην πραγματικότητα, ο μύθος που θέλει την αμερικανική οικονομία να λειτουργεί μέσω των ελεύθερων αγορών εξυπηρετεί μεν την καπιταλιστική "υφαρπαγή" πλούτου, αλλά δεν αποτελεί παρά μια εντελώς παραπλανητική απεικόνιση της πραγματικότητας.
Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι πόλεμοι για την υφαρπαγή πόρων,κυρίως πετρελαίου. Στο μυαλό των αρχιτεκτόνων του πολέμου μπορεί να εξυπηρετούν ευρύτερους γεωπολιτικούς στόχους, αλλά οι στόχοι αυτοί είναι στην ουσία οικονομικής φύσεως: να εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες προσβάσιμες προμήθειες πετρελαίου για τις πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις που έγιναν πριν από μερικά χρόνια, οι πόλεμοι αυτοί κόστισαν αρκετά τρισεκατομμύρια δολάρια. Τα ποσά αυτά κλήθηκαν να εξωφλήσουν οι φορολογούμενοι, για να μην αναφέρουμε τις ανθρώπινες απώλειες σε ζωές και τις χαμένες ανθρώπινες δυνατότητες. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι πετρελαϊκές εταιρείες και οι εργολάβοι των στρατιωτικών επιχειρήσεων "σώθηκαν", ενώ εμείς ξεπουληθήκαμε.
Όταν ξεκίνησε η πρακτική της "διάσωσης" των τραπεζών, στις αρχές του 2007 (νωρίτερα από ό,τι αναφέρεται συνήθως στα ΜΜΕ), συνέπεσε χρονικά με το τέλος σχεδόν πέντε δεκαετιών μυθοπλασίας γύρω από την αμερικανική οικονομία. Επίσης, είναι σημαντικό το ότι συνέπεσε με το τέλος μίας από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια περιόδους καπιταλιστικής "υφαρπαγής" πλούτου στην ιστορία. Πριν από 50 χρόνια, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι συμμετείχαμε στην παραγωγή του μεγαλύτερου μέρους των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώναμε και μας κατέβαλλαν υπό μορφή αμοιβής ένα μέρος από αυτά που παράγαμε, ποσό το οποίο επέτρεπε σε μια ολοένα αυξανόμενη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού να ζει μια ζωή που χαρακτήριζε την τότε μεσαία τάξη. Σήμερα, ενώ οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας εξακολουθούν να παράγουν τα περισσότερα προϊόντα από αυτά που καταναλώνουμε, ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους διοχετεύεται προς μια μικρή μερίδα της οικονομικής ελίτ, που ελέγχει την κυβέρνηση μέσω του χρηματισμού της και τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ των πολιτών μέσω της εξαγοράς και του ελέγχου των μέσων ενημέρωσης.
Και η αλήθεια που δύσκολα κρύβεται είναι ότι το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι μεγάλοι εταιρικοί κολοσσοί, όπως η Koch Βrothers, η Goldman Sachs, η Exxon Mobil, η Verizon και οι άλλοι καρχαρίες είναι οι ελεύθερες αγορές. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις χτίστηκαν μετά από έρευνες που χρηματοδοτήθηκαν χάρη στην υφαρπαγή του κοινωικού πλούτου, τα προϊόντα τους αναπτύχθηκαν εις βάρος του κοινωνικού πλούτου, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις χρηματοδοτήθηκαν χάρη στην υφαρπαγή του κοινωνικού πλούτου (και το αίμα άλλων ανθρώπων) και οι "διασώσεις" τους χρηματοδοτούνται εις βάρος του κοινωνικού μας πλούτου. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πιο αποτελεσματική επανάσταση που μπορούμε να οραματιστούμε είναι αυτή που θα "απελευθερώσει" τις εταιρείες αυτές από τον "ζυγό" του κράτους, καταργώντας την οικονομική υποστήριξή τους από τους πολίτες και επιτρέποντάς τους να φροντίσουν επιτέλους μόνες τους τον εαυτό τους.
Όλο αυτό το διάστημα ο υπόλοιπος κόσμος στον πλανήτη δεν είχε καθόλου αυταπάτες για την προέλευση του αμερικανικού πλούτου. Πάει καιρός που η CIA λειτουργεί ως μαφία του πετρελαίου και υπονομεύει τις δημοκρατικά εκλεγμένες και λειτουργούσες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, προκειμένου να έχει τον έλεγχο του πετρελαίου προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις υπήρξαν, κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ύπαρξής τους, το εργαλείο των αμερικανικών ιδιωτικών συμφερόντων. Και οι κρατικές αυτές υπηρεσίες των ΗΠΑ αποτελούν από μόνες τους ένα είδος παρασιτικής οικονομίας, αφού απορροφούν όλο τον "μαύρο" προϋπολογισμό, για τον οποίο δεν υπάρχει σχεδόν καμιά λογοδοσία.
Δεν είναι δύσκολο να ενταχθεί η διάσωση των τραπεζών στο όλο σενάριο: η μεταφορά του κοινωνικού πλούτου, με σκοπό, υποτίθεται, την εξυπηρέτηση μιας απαραίτητης οικονομικής λειτουργίας για τον λαό, που δεν είναι άλλη από την διόγκωση του δανεισμού. Σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους, ένας τέτοιος ισχυρισμός θα θεωρούνταν μάλλον παράλογος. Στο αμερικανικό οικονομικό σύστημα, όμως, το χρέος είναι χρήμα και το χρήμα είναι χρέος. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι έχουμε κορεστεί όσο δεν πάει άλλο με τα τραπεζικά δάνεια. Και η όποια ανάκαμψη του τραπεζικού δανεισμού που θα επιτευχθεί μέσω του περαιτέρω δανεισμού των νοικοκυριών σήμερα εξυπηρετεί μόνο την περαιτέρω αφαίμαξη του πλούτου των πολιτών, αφού η αποπληρωμή των χρεών έχει καταστεί αδύνατη.
Παρά τη θέση που κατέχουν στην αμερικανική "εθνική μυθολογία", οι τράπεζες δεν είναι παρά κατασκευάσματα του σεναρίου της ενοποίησης και συγκέντρωσης του κεφαλαίου στα χέρια λίγων. Δεν είναι οι τράπεζες οι μόνοι "παίκτες" και σίγουρα δεν έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμη και αν βρισκόταν μια επιτυχημένη λύση στο "πρόβλημα" των τραπεζών, και τις βλέπαμε να μετατρέπονται σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, οι οποίες για πρώτη φορά στα τελευταία 50 χρόνια, θα υπηρετούσαν έναν κοινό σκοπό, θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι υπόλοιπες μέθοδοι "υφαρπαγής" πλούτου (π.χ. μέσω των στρατιωτικών επιχειρήσεων). Η κριτική που ασκείται σήμερα στις τράπεζες στηρίζεται στην καταγγελία ότι οι απλοί πολίτες αντιμετωπίζονται σήμερα με τον ίδιο τρόπο που η Αμερική αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες τον υπόλοιπο κόσμο: σαν αποικία της. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας αποτελεί όφελος για τον υπόλοιπο κόσμο, που από καιρό την υποψιαζόταν. Αλλά για εμάς τους Αμερικανούς, ήρθε ξαφνικά, σαν ένα δυνατό χαστούκι ενώ κοιμόμασταν.
Στην πραγματικότητα, δεν προέκυψε καμιά λύση στην τελευταία οικονομική κρίση, εκτός από μια προσωρινή κάλυψη ενός κενού στα μπόνους των τραπεζιτών. Έχουν τζογάρει απίστευτα ποσά, που δεν χωράει ο νους ο δικός μας, των απλών πολιτών, και με ένα μικρό παραπάτημα ή ατύχημά τους, το στοίχημα θα χαθεί. Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ποτέ δεν ήταν τόσο εύθραυστο όσο σήμερα και η μόνη αποτελεσματική λύση προτού μας χτυπήσει η επόμενη κρίση προϋποθέτει μια αναδιάταξη των υφιστάμενων οικονομικών και πολιτικών τάξεων. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί, όσο μια μειοψηφία υφαρπάζει ένα δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο του κοινωνικού πλούτου μας.
Δεν είναι λίγοι οι τραπεζίτες που το κατανοούν αυτό. Και αγωνίζονται να αρπάξουν ό,τι μπορούν πριν να ξεσπάσει η επόμενη κρίση. Τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ έχουν αναγκάσει τις τράπεζες να προσλάβουν ιδιωτικές "δυνάμεις ασφαλείας", έτοιμες να καταστείλουν την οποιαδήποτε εξέγερση προτού φουντώσει. Το αστυνομικό κράτος, που οικοδομήθηκε σε βάρος μας, είναι ο υπηρέτης των τραπεζιτών και των εταιρικών αφεντικών. Οι τραπεζίτες και οι εταιρείες είναι το κράτος. Ωστόσο, ακόμη και αν ήθελε κανείς να έχει ενεργό ρόλο και να επηρεάσει τις εξελίξεις της επόμενης ιστορικής φάσης, η επιλογή αυτή θα είναι κατ' εντολήν της ιστορίας, και όχι μια επιλογή που μπορεί να γίνει από έναν μεμονωμένο πολίτη.
Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν;
Το πρώτο βήμα είναι να πάψουμε να συμβάλλουμε στην ίδια την καταστροφή μας.
Να κατεβούμε σε απεργία την Πρωτομαγιά.
Και στις 2 Μαΐου.
Και στις 3 Μαΐου.
Να απεργήσουμε έως ότου η δύναμη της οικονομικής εκμετάλλευσης μειωθεί και τους καταφέρουμε σοβαρό πλήγμα.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε περισσότερα κοινά συμφέροντα με τις φτωχές και μεσαίες τάξεις σε άλλες χώρες από ό,τι με τους τραπεζίτες και τα ανώτερα στελέχη των εταιρειών εδώ στις ΗΠΑ.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αξίες που οι τραπεζίτες και οι εταιρείες μας έχουν παραδώσει, δεν είναι οι δικές μας αξίες. Δεν είναι καν ανθρώπινες αξίες.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι τραπεζίτες και τα ανώτερα στελέχη των εταιρειών δεν μπορούν να παράγουν από μόνοι τους την τροφή τους, να χτίζουν τα σπίτια τους, να μορφώνουν τα παιδιά τους και να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους υγειονομική περίθαλψη.
Χωρίς εμάς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Απεργία διαρκείας, λοιπόν!
0 σχόλια: