Από
την Ευρώπη υπό το Γ’ Ράιχ μέχρι την Ευρώπη υπό το Δ’ Ράιχ, υπάρχει μόνο
μια διαφορά μέσων: η πρώτη οικοδομήθηκε με τη δύναμη των αρμάτων μάχης,
η δεύτερη οικοδομείται με τη δύναμη του οικονομικού στραγγαλισμού.
Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, έγιναν 6 ευρω-τουρκο-βλαχο-μπαρόκ φιέστες κανοναρχούμενες από τη Γερμανία, με τον εσμό των «προθύμων» της σε δεύτερους ρόλους και τις χώρες της ευρωπαϊκές περιφέρειας σε ρόλο κομπάρσων. Κατά σειρά:
● 17-18 Νοεμβρίου 2012: Eurogroup-Sex Therapy (έκτακτο). Θέμα: Ελληνική Κρίση. Αποτέλεσμα: Ναυάγιο.
● 22-23 Νοεμβρίου 2012: Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε. (έκτακτη). Θέμα: Πολιτική και Τραπεζική Ένωση της Ευρώπης. Αποτέλεσμα: Ναυάγιο.
● 10-11 Δεκεμβρίου 2012: Eurogroup-Sex Therapy (έκτακτο). Αποτέλεσμα: Ναυάγιο.
● 11 Δεκεμβρίου 2012: Eurogroup - Τηλεδιάσκεψη για την εκταμίευση της δόσης σε Ελλάδα. Αποτέλεσμα: Υποσχέσεις υπό όρους.
● 12 Δεκεμβρίου 2012: Ecofin. Προκαταρκτική «συμφωνία» για την Τραπεζική Ένωση της Ευρώπης.
● 13-14 Δεκεμβρίου 2012: Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε. (τακτική - 6η Σύνοδος εντός του 2012). Θέμα: Πολιτική και Τραπεζική Ένωση της Ευρώπης. Αποτέλεσμα: Συμβιβασμός με αόριστες «υποσχέσεις».
● Και προγραμματίζεται μια ακόμη έκτακτη Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε. (για τα τέλη Ιανουαρίου 2013) με Θέμα τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. και αναμενόμενο αποτέλεσμα τον συμβιβασμό, δεδομένου ότι η Γερμανία θα αρνηθεί να δεσμευτεί με τον (προτεινόμενο) επταετή προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα προσπαθήσει να επιβάλλει την ψήφιση ετήσιου προϋπολογισμού.
Αυτοί οι πολυδάπανοι «χοροί μεταμφιεσμένων» των υπαλλήλων του κερδοσκοπικών και τοκογλυφικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που υποδύονται τους «πολιτικούς ηγέτες», έχουν ως στόχο:
1) Να διασφαλίσουν τη σωτηρία («επανακεφαλαιοποίηση») των ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών σε βάρος των φορολογούμενων. Μ’ άλλα λόγια, να σωθούν οι γκανγκστερικοί κερδοσκοπικοί οργανισμοί οι οποίοι προκάλεσαν την κρίση και οι οποίοι είναι όλοι πτωχευμένοι, μέσω τις εξαθλίωσης των κοινωνιών, σ’ εφαρμογή ενός ιδιότυπου «σοσιαλισμού των πλουσίων» στο πλαίσιο του οποίου ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές.
2) Να αναβάλουν την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους επ’ αόριστον (και, ιδίως, για μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013), η οποία θα μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχο:
▪ είτε με τη διαγραφή (μερική ή ολική) του χρέους των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας,
▪ είτε με τη θεσμοθέτηση ενός μηχανισμού μεταφοράς κεφαλαίων από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες με τη μορφή επενδύσεων (πράγμα που συνεπάγεται για μεν τις πλεονασματικές χώρες παραγωγή κέρδους, για δε τις ελλειμματικές τόνωση της πραγματικής οικονομίας τους),
▪ είτε με την εφαρμογή από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) του τρόπου αντίδρασης στην κρίση του παραδείγματος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ,
▪ είτε με συνδυασμούς των παραπάνω.
Αντί γι’ αυτό, στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις 13-14/12/2012, αποφασίσθηκε η δημιουργία μηχανισμού «για την ολοκλήρωση της ενοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών», χωρίς να προσδιορίζεται το «πώς» και το «πότε».
Όπως αναφέρουν τα πρακτορεία ειδήσεων «οι ηγέτες υποσχέθηκαν να προχωρήσουν με τη δημιουργία ενός μηχανισμού, για την περάτωση της ενοποίησης των τραπεζών, αν και δεν έγινε απολύτως σαφές πότε θα ολοκληρωθεί ο μηχανισμός αυτός».
H κ. Μέρκελ, δήλωσε ικανοποιημένη από τις αποφάσεις του Ecofin σχετικά με την εποπτεία των τραπεζών της παραμονής της Συνόδου Κορυφής, γιατί «η συμφωνία ενισχύει την εμπιστοσύνη στη ζώνη του ευρώ, και … διασφαλίζει τα βασικά αιτήματα της Γερμανίας», δεδομένου ότι η συμφωνία επιτρέπει στις μικρές περιφερειακές τράπεζες της Γερμανίας να παραμείνουν υπό εθνική επίβλεψη.
Η ικανοποίηση της κ. Μέρκελ είναι απολύτως δικαιολογημένη, γιατί η ως άνω υπόσχεση που μεταμφιέζεται σε «απόφαση»:
1) Είναι τόσο γενικά διατυπωμένη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν σχετικά με τη μορφή, το περιεχόμενο, τον τρόπο λειτουργίας και το χρόνο θεσμοθέτησης αυτού του «μηχανισμού».
2) Δεν δεσμεύει με κανένα τρόπο τη Γερμανία, η οποία είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διαθέτει το «αυτοκρατορικό» δικαίωμα να μην υπόκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία (γιατί, σύμφωνα με απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης στις 12 Σεπτεμβρίου 2012, το Γερμανικό Κοινοβούλιο και οι αποφάσεις του υπερισχύουν των ευρωπαϊκών θεσμών).
Η «απόφαση» αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο του σχεδιασμού της νέας Ευρωπαϊκής Ένωσης που προωθεί η Γερμανία, ενός σχεδιασμού που εξασφαλίζει τη θεσμική κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη, και μεταμορφώνει την ευρωπαϊκή ήπειρο σε πεδίο δράσης του γερμανικού νεο-εθνικισμού.
Στο ερώτημα ευρωπαϊκή ή γερμανική Ευρωζώνη (και Ευρωπαϊκή Ένωση), η απάντηση της Γερμανίας είναι σαφής, με όποιο τρόπο κι αν διατυπώνεται.
Συνεπώς, η προώθηση του σχεδίου για μια Γερμανική Ευρώπη εάν συναντήσει την αντίδραση των χωρών της περιφέρειας και της Βρετανίας, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει συντομότατα μια στρατηγική ρήξη στο οικοδόμημα της Ε.Ε.
Ύστερα από πολύωρες συζητήσεις στις Βρυξέλλες, κ. Μέρκελ δήλωσε ότι «συμφωνήσαμε [διάβαζε, επιβάλλαμε] έναν οδικό χάρτη για τη μελλοντική ανάπτυξη της νομισματικής ένωσης», χωρίς όμως να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες.
Αλλά, αυτός ο «οδικός χάρτης» στο GPS της Γερμανίας οδηγεί με σαφήνεια στη Γερμανική Ευρώπη που απεργάζεται ο γερμανικός νεο-εθνικισμός, ενώ στα GPS των χωρών της περιφέρειας οδηγεί σε μια Ευρώπη θολή και αδιευκρίνιστη.
Από την Ευρώπη υπό το Γ’ Ράιχ μέχρι την Ευρώπη υπό το Δ’ Ράιχ, υπάρχει μόνο μια διαφορά μέσων: η πρώτη οικοδομήθηκε με τη δύναμη των αρμάτων μάχης, η δεύτερη οικοδομείται με τη δύναμη του οικονομικού στραγγαλισμού.
Το Γ’ Ράιχ συντρίφτηκε από τη συνδυασμένη δράση των αντιφασιστικών χωρών και της αντίστασης των λαών. Το Δ’ Ράϊχ μπορεί να συντριβεί από τη συνδυασμένη αντίσταση των λαών των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με τις επαναλαμβανόμενες λάιφ-στάϊλ φιέστες των καραγκιόζηδων -δήθεν «πολιτικών ηγετών»- οι οποίοι υποδύονται μονότονα και διαρκώς τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (ήτοι της κ. Μέρκελ), αυταπατώμενοι ή προσποιούμενοι ότι ερμηνεύουν τον «Προμηθέα Δεσμώτη»…
Κλεάνθης Γρίβας
Υστερόγραφο. ΚΥΠΡΟΣ: ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ. Η επαίσχυντη μειοδοσία των «ηγετών» και ιδιαίτερα του «αριστερού» Δ. Χριστόφια και του κόμματός του (ΑΚΕΛ) ως εργαλείο (α) του οικονομικού αφανισμού της Κύπρου, μέσω του Μνημονίου Νο 1, και (β) της εξάλειψης της Κύορου ως ανεξάρτητου κράτους, μέσω ενός Σχεδίου Αυνάν Νο. 2 που θα ακολουθήσει το Μνημόνιο, δεν μπορεί να καλυφθεί με τα δάκρυα που χύνονται υποκριτικά μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Αλλά, γι’ αυτό σ’ ένα άλλο σημείωμα.
πηγη
0 σχόλια: