"Ξέρω
ότι πάει στο κακό το μυαλό σας διαβάζοντας τον τίτλο, μα θέλω να σας
διαψεύσω λέγοντας καλά πράγματα για τους αλλοδαπούς που δουλεύουν στην
Ελλάδα. Αλήθεια!Αρχικά, διαβάστε αυτό: «Οι μονάδες εκτροφής βουβαλιών, είναι μέρος της δραστηριότητας γύρω από τη Λίμνη Κερκίνη. Το 85% του πληθυσμού των βουβαλιών στη χώρα μας (της ελληνικής ράτσας πάντα), εκτρέφονται στη λίμνη των Σερρών, από ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο τους και να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία».
Δεν είναι εύκολη απόφαση αυτή για έναν νέο, ακόμη κι αν οι επαγγελματικοί του στόχοι δεν περνούν μέσα από κάποιο Πανεπιστήμιο.
«Καθαρή δουλειά» και ξεκούραστη θέλουν οι περισσότεροι, ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που προτιμούν να δουλεύουν στα πατρικά χωράφια τους οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι κι οι ίδιοι να πίνουν το φραπέ τους στην καφετέρια του χωριού.
Έτσι είναι η κατάσταση δυστυχώς και κάποιες φορές βλέποντας σε τι τραγικό σημείο φτάσαμε σε ό,τι έχει να κάνει με την αγροτική στην Ελλάδα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, μήπως μας βγει σε καλό τελικά όλη αυτή η κρίση που περνάει η χώρα μας και οι στερήσεις που αναγκαστικά μας επιβλήθηκαν;
Μήπως γίνουν ευκαιρία να αντιληφθούμε πως δεν υπάρχουν δουλειές μόνο για Αλβανούς και ξένους;
Πως η εργασία είναι για όλους και πρωτίστως είναι πηγή ευχαρίστησης και αφορμή δημιουργίας, που επιπλέον σε κάνει οικονομικά ανεξάρτητο από το πορτοφόλι του πατέρα, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κάνεις «κάτι δικό σου».
Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί είδα τις προάλλες τα πρόσωπα των δώδεκα φοιτητών του ΤΕΙ Λάρισας, που επισκέφθηκαν τη μονάδα του Ανδρέα Ανδρεάδη στην Λιβαδιά (σημ. Σερρών), με επικεφαλής τον Καθηγητή τους prof. Παναγιώτη Γουλά, στο πλαίσιο ενημερωτικής πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους, δραστηριότητας.
Μόνο θαυμασμό και ενδιαφέρον είδα στα μάτια τους για τον 28χρονο γιο του κ. Ανδρεάδη, Χρήστο, που ασχολείται με τα βουβάλια, παράγοντας κρέας πρώτης ποιότητας, γάλα και τα παράγωγά τους, κερδίζοντας με την αξία του χρήματα, αυτοεκτίμηση και τα μπράβο των άλλων.
Σαν κι αυτόν, άλλοι δεκάδες.
Ξεχωρίζουν οι «νοικοκυραίοι» σε όλες τις δουλειές.
Αλλά σ`αυτές που θεωρούμε «δύσκολες» όπως η κτηνοτροφία και η αγροτική, οι άξιοι, λάμπουν περισσότερο.
Αξίζουν του σεβασμού μας οι βουβαλοτρόφοι του νομού μας, αλλά και οι εργατικοί και παραγωγικοί κτηνοτρόφοι, οι εργάτες της γης στον κάμπο, που πονάνε τα χωράφια και τον καρπό τους και τους αφοσιώνονται όλο το χρόνο.
Είναι αυτοί οι ανήσυχοι συμπολίτες μας, που βλέπουν την αγροτική ως επιστήμη, καταφέρνοντας να πάρουν από τη γη το καλύτερο και να το προωθήσουν στην αγορά κερδίζοντας.
Είναι αυτοί που δεν περιμένουν τις επιδοτήσεις να τους ζήσουν, αλλά τις αξιοποιούν για να επεκτείνουν και να σιγουρέψουν τις επενδύσεις τους και ερευνώντας τις ανάγκες της αγοράς, να παράξουν και να δώσουν τα απαραίτητα.
Μακάρι ο θαυμασμός μας να αρκούσε για να κάνουν ακόμη καλύτερα πράγματα, αλλά δυστυχώς, είναι μόνος του ο αγρότης στην Ελλάδα.
Μέχρι το κράτος μας να αποκτήσει πολιτική (και) στον τομέα αυτό, ας τους στηρίζουμε τουλάχιστον εμείς οι καταναλωτές, με την προτίμησή μας...".
Όλα τα παραπάνω αποτελούν άρθρο αυτού του blog.
Να καταθέσω λοιπόν κι εγώ τη δική μου ιστορία, τις δικές μου σκέψεις που κάνω εδώ και καιρό και τις ξαναέκανα όταν πήγαμε με την αρραβωνιαστικιά μου στο χωριό της, στην ορεινή Ηλεία.
Εκεί λοιπόν, δεν έχουν ούτε τις εκτάσεις των Σερρών, ούτε τα βουβάλια, ούτε το Στρυμόνα, ούτε την Κερκίνη.
Έχουν ελιές, σιτάρια και κυρίως βουνά, πρόβατα και κατσίκια.
Όχι κάτι το ιδιαίτερο και αποδοτικό, τέλος πάντων.
Οι νέοι είναι ελάχιστοι και όταν το βράδυ πήγαμε με τον κουμπάρο μου στο καφενειοταβερνείο του χωριού, είδα με έκπληξη 15-20 νεαρούς αλβανικής καταγωγής απ' ό,τι μου είπανε.
Όταν ρώτησα «μα καλά, με τι ασχολούνται όλοι αυτοί; Τι το ιδιαίτερο έχει εκεί το μέρος και ζουν κατά δεκάδες και πώς βγάζουν τα προς το ζην;», μου απάντησαν πως είναι εργάτες του μεροκάματου.
Μένουν σε εγκαταλειμμένα σπίτια εσωτερικών ή εξωτερικών μεταναστών δωρεάν (μάλιστα κάποιοι τους πληρώνουν για να μένουν, ώστε να το διατηρούν κατοικήσιμο…) ή έχουν αγοράσει σε εξευτιλιστικές τιμές εγκαταλειμμένα σπίτια ηλικιωμένων που έχουν πεθάνει, από τα παιδιά τους που δεν πατάνε ποτέ.
Φροντίζουν επί πληρωμή τις ελιές των μόνιμων κατοίκων ή τα ζώα τους ή ασχολούνται με οικοδομικές εργασίες ή με μερεμέτια παντός τύπου, μιας και πιάνουν τα χέρια τους και δε φοβούνται να λερωθούν.
Έχουν το μπαχτσεδάκι τους, τις κοτούλες τους, το παρεάκι τους, βγάζουν και το μεροκάματό τους από τους τεμπέληδες τους Έλληνες που όλη μέρα κάθονται στο καφενείο και πίνουν σουμάδα (ζεστό ούζο με μέλι) ή των Ελλήνων που ζουν με 700 Ευρώ όσοι δεν ψάχνουν δουλειά στην Αθήνα γιατί «εκεί έχεις πιο πολλές επιλογές», αλλά θέλουν και το λάδι από τις ελιές που τους άφησε ο συχωρεμένος ο μπαμπάς τους.
Τι άλλο να ζητήσουν και γιατί να φύγουν δηλαδή, οι αλλοδαποί;
Ο ιδιοκτήτης του γεμάτου πάντα καφενειοταβερνείου, 25 ετών, αποφάσισε πρόσφατα να ασχοληθεί με τα σαλιγκάρια και όλοι οι συγχωριανοί τον κορόιδευαν.
Γκρίνιαζε κι αυτός γιατί δεν έχει παρέες, δεν έχει γυναίκες, δεν έχει διασκέδαση…
Σωστό αυτό, αλλά στη Αθήνα αν θα ‘ρθει, τι θα κάνει;
Φανταστείτε τώρα, να αποφάσιζαν όσοι δεν έχουν μια ιδιαίτερη δουλειά στην Αθήνα ή όσοι παραπονιούνται ότι είναι άνεργοι και έχουν το εγκαταλειμμένο πατρικό σπίτι στην επαρχία μαζί με τίποτα ελίτσες, να πήγαιναν να μείνουν ατο χωριό.
Θα είχαν και παρέα ο ένας τον άλλο, θα ζούσαν με τις κοτούλες τους, τα ζαρζαβατικά τους και με μεροκάματο από εδώ και κει.
Αμέσως θα δημιουργούνταν η ανάγκη για Αστυνομικούς, δασκάλους, μαγαζάτορες, υδραυλικούς, ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Και τέλος πάντων, εγώ μικρός θυμάμαι όταν πηγαίναμε στον παππού μου και μαζεύαμε ντομάτες, δεν είχε αλλοδαπούς.
Ερχόταν όλο το σόι και βοηθούσε και οι γείτονες και μετά εμείς πηγαίναμε στων γειτόνων και βοηθούσαμε.
Αλλά ποιος θα στείλει το παιδί του να γίνει υδραυλικός και ηλεκτρολόγος;
Ή ποιος θα το κρατήσει στο χωριό να αναλάβει τα χωράφια, όταν πια δεν θα μπορεί;
Όλοι τα παιδιά τους τα θέλουν γιατρούς, δικηγόρους ή αρχιτέκτονες ή Αστυνομικούς ή «κάπου στο δημόσιο» τέλος πάντων.
Μετά παραξενευόμαστε που «έχουμε γεμίσει αλλοδαπούς».
Αφού είναι μάγκες και πιάνουν τα χέρια τους, καλά κάνουν και εκμεταλλεύονται τη δική μας την τεμπελιά.
ΠΗΓΗ
"Ξέρω
ότι πάει στο κακό το μυαλό σας διαβάζοντας τον τίτλο, μα θέλω να σας
διαψεύσω λέγοντας καλά πράγματα για τους αλλοδαπούς που δουλεύουν στην
Ελλάδα. Αλήθεια!
Αρχικά, διαβάστε αυτό: «Οι μονάδες εκτροφής βουβαλιών, είναι μέρος της δραστηριότητας γύρω από τη Λίμνη Κερκίνη. Το 85% του πληθυσμού των βουβαλιών στη χώρα μας (της ελληνικής ράτσας πάντα), εκτρέφονται στη λίμνη των Σερρών, από ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο τους και να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία».
Δεν είναι εύκολη απόφαση αυτή για έναν νέο, ακόμη κι αν οι επαγγελματικοί του στόχοι δεν περνούν μέσα από κάποιο Πανεπιστήμιο.
«Καθαρή δουλειά» και ξεκούραστη θέλουν οι περισσότεροι, ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που προτιμούν να δουλεύουν στα πατρικά χωράφια τους οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι κι οι ίδιοι να πίνουν το φραπέ τους στην καφετέρια του χωριού.
Έτσι είναι η κατάσταση δυστυχώς και κάποιες φορές βλέποντας σε τι τραγικό σημείο φτάσαμε σε ό,τι έχει να κάνει με την αγροτική στην Ελλάδα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, μήπως μας βγει σε καλό τελικά όλη αυτή η κρίση που περνάει η χώρα μας και οι στερήσεις που αναγκαστικά μας επιβλήθηκαν;
Μήπως γίνουν ευκαιρία να αντιληφθούμε πως δεν υπάρχουν δουλειές μόνο για Αλβανούς και ξένους;
Πως η εργασία είναι για όλους και πρωτίστως είναι πηγή ευχαρίστησης και αφορμή δημιουργίας, που επιπλέον σε κάνει οικονομικά ανεξάρτητο από το πορτοφόλι του πατέρα, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κάνεις «κάτι δικό σου».
Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί είδα τις προάλλες τα πρόσωπα των δώδεκα φοιτητών του ΤΕΙ Λάρισας, που επισκέφθηκαν τη μονάδα του Ανδρέα Ανδρεάδη στην Λιβαδιά (σημ. Σερρών), με επικεφαλής τον Καθηγητή τους prof. Παναγιώτη Γουλά, στο πλαίσιο ενημερωτικής πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους, δραστηριότητας.
Μόνο θαυμασμό και ενδιαφέρον είδα στα μάτια τους για τον 28χρονο γιο του κ. Ανδρεάδη, Χρήστο, που ασχολείται με τα βουβάλια, παράγοντας κρέας πρώτης ποιότητας, γάλα και τα παράγωγά τους, κερδίζοντας με την αξία του χρήματα, αυτοεκτίμηση και τα μπράβο των άλλων.
Σαν κι αυτόν, άλλοι δεκάδες.
Ξεχωρίζουν οι «νοικοκυραίοι» σε όλες τις δουλειές.
Αλλά σ`αυτές που θεωρούμε «δύσκολες» όπως η κτηνοτροφία και η αγροτική, οι άξιοι, λάμπουν περισσότερο.
Αξίζουν του σεβασμού μας οι βουβαλοτρόφοι του νομού μας, αλλά και οι εργατικοί και παραγωγικοί κτηνοτρόφοι, οι εργάτες της γης στον κάμπο, που πονάνε τα χωράφια και τον καρπό τους και τους αφοσιώνονται όλο το χρόνο.
Είναι αυτοί οι ανήσυχοι συμπολίτες μας, που βλέπουν την αγροτική ως επιστήμη, καταφέρνοντας να πάρουν από τη γη το καλύτερο και να το προωθήσουν στην αγορά κερδίζοντας.
Είναι αυτοί που δεν περιμένουν τις επιδοτήσεις να τους ζήσουν, αλλά τις αξιοποιούν για να επεκτείνουν και να σιγουρέψουν τις επενδύσεις τους και ερευνώντας τις ανάγκες της αγοράς, να παράξουν και να δώσουν τα απαραίτητα.
Μακάρι ο θαυμασμός μας να αρκούσε για να κάνουν ακόμη καλύτερα πράγματα, αλλά δυστυχώς, είναι μόνος του ο αγρότης στην Ελλάδα.
Μέχρι το κράτος μας να αποκτήσει πολιτική (και) στον τομέα αυτό, ας τους στηρίζουμε τουλάχιστον εμείς οι καταναλωτές, με την προτίμησή μας...".
Όλα τα παραπάνω αποτελούν άρθρο αυτού του blog.
Να καταθέσω λοιπόν κι εγώ τη δική μου ιστορία, τις δικές μου σκέψεις που κάνω εδώ και καιρό και τις ξαναέκανα όταν πήγαμε με την αρραβωνιαστικιά μου στο χωριό της, στην ορεινή Ηλεία.
Εκεί λοιπόν, δεν έχουν ούτε τις εκτάσεις των Σερρών, ούτε τα βουβάλια, ούτε το Στρυμόνα, ούτε την Κερκίνη.
Έχουν ελιές, σιτάρια και κυρίως βουνά, πρόβατα και κατσίκια.
Όχι κάτι το ιδιαίτερο και αποδοτικό, τέλος πάντων.
Οι νέοι είναι ελάχιστοι και όταν το βράδυ πήγαμε με τον κουμπάρο μου στο καφενειοταβερνείο του χωριού, είδα με έκπληξη 15-20 νεαρούς αλβανικής καταγωγής απ' ό,τι μου είπανε.
Όταν ρώτησα «μα καλά, με τι ασχολούνται όλοι αυτοί; Τι το ιδιαίτερο έχει εκεί το μέρος και ζουν κατά δεκάδες και πώς βγάζουν τα προς το ζην;», μου απάντησαν πως είναι εργάτες του μεροκάματου.
Μένουν σε εγκαταλειμμένα σπίτια εσωτερικών ή εξωτερικών μεταναστών δωρεάν (μάλιστα κάποιοι τους πληρώνουν για να μένουν, ώστε να το διατηρούν κατοικήσιμο…) ή έχουν αγοράσει σε εξευτιλιστικές τιμές εγκαταλειμμένα σπίτια ηλικιωμένων που έχουν πεθάνει, από τα παιδιά τους που δεν πατάνε ποτέ.
Φροντίζουν επί πληρωμή τις ελιές των μόνιμων κατοίκων ή τα ζώα τους ή ασχολούνται με οικοδομικές εργασίες ή με μερεμέτια παντός τύπου, μιας και πιάνουν τα χέρια τους και δε φοβούνται να λερωθούν.
Έχουν το μπαχτσεδάκι τους, τις κοτούλες τους, το παρεάκι τους, βγάζουν και το μεροκάματό τους από τους τεμπέληδες τους Έλληνες που όλη μέρα κάθονται στο καφενείο και πίνουν σουμάδα (ζεστό ούζο με μέλι) ή των Ελλήνων που ζουν με 700 Ευρώ όσοι δεν ψάχνουν δουλειά στην Αθήνα γιατί «εκεί έχεις πιο πολλές επιλογές», αλλά θέλουν και το λάδι από τις ελιές που τους άφησε ο συχωρεμένος ο μπαμπάς τους.
Τι άλλο να ζητήσουν και γιατί να φύγουν δηλαδή, οι αλλοδαποί;
Ο ιδιοκτήτης του γεμάτου πάντα καφενειοταβερνείου, 25 ετών, αποφάσισε πρόσφατα να ασχοληθεί με τα σαλιγκάρια και όλοι οι συγχωριανοί τον κορόιδευαν.
Γκρίνιαζε κι αυτός γιατί δεν έχει παρέες, δεν έχει γυναίκες, δεν έχει διασκέδαση…
Σωστό αυτό, αλλά στη Αθήνα αν θα ‘ρθει, τι θα κάνει;
Φανταστείτε τώρα, να αποφάσιζαν όσοι δεν έχουν μια ιδιαίτερη δουλειά στην Αθήνα ή όσοι παραπονιούνται ότι είναι άνεργοι και έχουν το εγκαταλειμμένο πατρικό σπίτι στην επαρχία μαζί με τίποτα ελίτσες, να πήγαιναν να μείνουν ατο χωριό.
Θα είχαν και παρέα ο ένας τον άλλο, θα ζούσαν με τις κοτούλες τους, τα ζαρζαβατικά τους και με μεροκάματο από εδώ και κει.
Αμέσως θα δημιουργούνταν η ανάγκη για Αστυνομικούς, δασκάλους, μαγαζάτορες, υδραυλικούς, ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Και τέλος πάντων, εγώ μικρός θυμάμαι όταν πηγαίναμε στον παππού μου και μαζεύαμε ντομάτες, δεν είχε αλλοδαπούς.
Ερχόταν όλο το σόι και βοηθούσε και οι γείτονες και μετά εμείς πηγαίναμε στων γειτόνων και βοηθούσαμε.
Αλλά ποιος θα στείλει το παιδί του να γίνει υδραυλικός και ηλεκτρολόγος;
Ή ποιος θα το κρατήσει στο χωριό να αναλάβει τα χωράφια, όταν πια δεν θα μπορεί;
Όλοι τα παιδιά τους τα θέλουν γιατρούς, δικηγόρους ή αρχιτέκτονες ή Αστυνομικούς ή «κάπου στο δημόσιο» τέλος πάντων.
Μετά παραξενευόμαστε που «έχουμε γεμίσει αλλοδαπούς».
Αφού είναι μάγκες και πιάνουν τα χέρια τους, καλά κάνουν και εκμεταλλεύονται τη δική μας την τεμπελιά.
- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/1856/%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD#sthash.g4kJ9Dl2.dpuf
Αρχικά, διαβάστε αυτό: «Οι μονάδες εκτροφής βουβαλιών, είναι μέρος της δραστηριότητας γύρω από τη Λίμνη Κερκίνη. Το 85% του πληθυσμού των βουβαλιών στη χώρα μας (της ελληνικής ράτσας πάντα), εκτρέφονται στη λίμνη των Σερρών, από ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο τους και να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία».
Δεν είναι εύκολη απόφαση αυτή για έναν νέο, ακόμη κι αν οι επαγγελματικοί του στόχοι δεν περνούν μέσα από κάποιο Πανεπιστήμιο.
«Καθαρή δουλειά» και ξεκούραστη θέλουν οι περισσότεροι, ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που προτιμούν να δουλεύουν στα πατρικά χωράφια τους οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι κι οι ίδιοι να πίνουν το φραπέ τους στην καφετέρια του χωριού.
Έτσι είναι η κατάσταση δυστυχώς και κάποιες φορές βλέποντας σε τι τραγικό σημείο φτάσαμε σε ό,τι έχει να κάνει με την αγροτική στην Ελλάδα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, μήπως μας βγει σε καλό τελικά όλη αυτή η κρίση που περνάει η χώρα μας και οι στερήσεις που αναγκαστικά μας επιβλήθηκαν;
Μήπως γίνουν ευκαιρία να αντιληφθούμε πως δεν υπάρχουν δουλειές μόνο για Αλβανούς και ξένους;
Πως η εργασία είναι για όλους και πρωτίστως είναι πηγή ευχαρίστησης και αφορμή δημιουργίας, που επιπλέον σε κάνει οικονομικά ανεξάρτητο από το πορτοφόλι του πατέρα, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κάνεις «κάτι δικό σου».
Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί είδα τις προάλλες τα πρόσωπα των δώδεκα φοιτητών του ΤΕΙ Λάρισας, που επισκέφθηκαν τη μονάδα του Ανδρέα Ανδρεάδη στην Λιβαδιά (σημ. Σερρών), με επικεφαλής τον Καθηγητή τους prof. Παναγιώτη Γουλά, στο πλαίσιο ενημερωτικής πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους, δραστηριότητας.
Μόνο θαυμασμό και ενδιαφέρον είδα στα μάτια τους για τον 28χρονο γιο του κ. Ανδρεάδη, Χρήστο, που ασχολείται με τα βουβάλια, παράγοντας κρέας πρώτης ποιότητας, γάλα και τα παράγωγά τους, κερδίζοντας με την αξία του χρήματα, αυτοεκτίμηση και τα μπράβο των άλλων.
Σαν κι αυτόν, άλλοι δεκάδες.
Ξεχωρίζουν οι «νοικοκυραίοι» σε όλες τις δουλειές.
Αλλά σ`αυτές που θεωρούμε «δύσκολες» όπως η κτηνοτροφία και η αγροτική, οι άξιοι, λάμπουν περισσότερο.
Αξίζουν του σεβασμού μας οι βουβαλοτρόφοι του νομού μας, αλλά και οι εργατικοί και παραγωγικοί κτηνοτρόφοι, οι εργάτες της γης στον κάμπο, που πονάνε τα χωράφια και τον καρπό τους και τους αφοσιώνονται όλο το χρόνο.
Είναι αυτοί οι ανήσυχοι συμπολίτες μας, που βλέπουν την αγροτική ως επιστήμη, καταφέρνοντας να πάρουν από τη γη το καλύτερο και να το προωθήσουν στην αγορά κερδίζοντας.
Είναι αυτοί που δεν περιμένουν τις επιδοτήσεις να τους ζήσουν, αλλά τις αξιοποιούν για να επεκτείνουν και να σιγουρέψουν τις επενδύσεις τους και ερευνώντας τις ανάγκες της αγοράς, να παράξουν και να δώσουν τα απαραίτητα.
Μακάρι ο θαυμασμός μας να αρκούσε για να κάνουν ακόμη καλύτερα πράγματα, αλλά δυστυχώς, είναι μόνος του ο αγρότης στην Ελλάδα.
Μέχρι το κράτος μας να αποκτήσει πολιτική (και) στον τομέα αυτό, ας τους στηρίζουμε τουλάχιστον εμείς οι καταναλωτές, με την προτίμησή μας...".
Όλα τα παραπάνω αποτελούν άρθρο αυτού του blog.
Να καταθέσω λοιπόν κι εγώ τη δική μου ιστορία, τις δικές μου σκέψεις που κάνω εδώ και καιρό και τις ξαναέκανα όταν πήγαμε με την αρραβωνιαστικιά μου στο χωριό της, στην ορεινή Ηλεία.
Εκεί λοιπόν, δεν έχουν ούτε τις εκτάσεις των Σερρών, ούτε τα βουβάλια, ούτε το Στρυμόνα, ούτε την Κερκίνη.
Έχουν ελιές, σιτάρια και κυρίως βουνά, πρόβατα και κατσίκια.
Όχι κάτι το ιδιαίτερο και αποδοτικό, τέλος πάντων.
Οι νέοι είναι ελάχιστοι και όταν το βράδυ πήγαμε με τον κουμπάρο μου στο καφενειοταβερνείο του χωριού, είδα με έκπληξη 15-20 νεαρούς αλβανικής καταγωγής απ' ό,τι μου είπανε.
Όταν ρώτησα «μα καλά, με τι ασχολούνται όλοι αυτοί; Τι το ιδιαίτερο έχει εκεί το μέρος και ζουν κατά δεκάδες και πώς βγάζουν τα προς το ζην;», μου απάντησαν πως είναι εργάτες του μεροκάματου.
Μένουν σε εγκαταλειμμένα σπίτια εσωτερικών ή εξωτερικών μεταναστών δωρεάν (μάλιστα κάποιοι τους πληρώνουν για να μένουν, ώστε να το διατηρούν κατοικήσιμο…) ή έχουν αγοράσει σε εξευτιλιστικές τιμές εγκαταλειμμένα σπίτια ηλικιωμένων που έχουν πεθάνει, από τα παιδιά τους που δεν πατάνε ποτέ.
Φροντίζουν επί πληρωμή τις ελιές των μόνιμων κατοίκων ή τα ζώα τους ή ασχολούνται με οικοδομικές εργασίες ή με μερεμέτια παντός τύπου, μιας και πιάνουν τα χέρια τους και δε φοβούνται να λερωθούν.
Έχουν το μπαχτσεδάκι τους, τις κοτούλες τους, το παρεάκι τους, βγάζουν και το μεροκάματό τους από τους τεμπέληδες τους Έλληνες που όλη μέρα κάθονται στο καφενείο και πίνουν σουμάδα (ζεστό ούζο με μέλι) ή των Ελλήνων που ζουν με 700 Ευρώ όσοι δεν ψάχνουν δουλειά στην Αθήνα γιατί «εκεί έχεις πιο πολλές επιλογές», αλλά θέλουν και το λάδι από τις ελιές που τους άφησε ο συχωρεμένος ο μπαμπάς τους.
Τι άλλο να ζητήσουν και γιατί να φύγουν δηλαδή, οι αλλοδαποί;
Ο ιδιοκτήτης του γεμάτου πάντα καφενειοταβερνείου, 25 ετών, αποφάσισε πρόσφατα να ασχοληθεί με τα σαλιγκάρια και όλοι οι συγχωριανοί τον κορόιδευαν.
Γκρίνιαζε κι αυτός γιατί δεν έχει παρέες, δεν έχει γυναίκες, δεν έχει διασκέδαση…
Σωστό αυτό, αλλά στη Αθήνα αν θα ‘ρθει, τι θα κάνει;
Φανταστείτε τώρα, να αποφάσιζαν όσοι δεν έχουν μια ιδιαίτερη δουλειά στην Αθήνα ή όσοι παραπονιούνται ότι είναι άνεργοι και έχουν το εγκαταλειμμένο πατρικό σπίτι στην επαρχία μαζί με τίποτα ελίτσες, να πήγαιναν να μείνουν ατο χωριό.
Θα είχαν και παρέα ο ένας τον άλλο, θα ζούσαν με τις κοτούλες τους, τα ζαρζαβατικά τους και με μεροκάματο από εδώ και κει.
Αμέσως θα δημιουργούνταν η ανάγκη για Αστυνομικούς, δασκάλους, μαγαζάτορες, υδραυλικούς, ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Και τέλος πάντων, εγώ μικρός θυμάμαι όταν πηγαίναμε στον παππού μου και μαζεύαμε ντομάτες, δεν είχε αλλοδαπούς.
Ερχόταν όλο το σόι και βοηθούσε και οι γείτονες και μετά εμείς πηγαίναμε στων γειτόνων και βοηθούσαμε.
Αλλά ποιος θα στείλει το παιδί του να γίνει υδραυλικός και ηλεκτρολόγος;
Ή ποιος θα το κρατήσει στο χωριό να αναλάβει τα χωράφια, όταν πια δεν θα μπορεί;
Όλοι τα παιδιά τους τα θέλουν γιατρούς, δικηγόρους ή αρχιτέκτονες ή Αστυνομικούς ή «κάπου στο δημόσιο» τέλος πάντων.
Μετά παραξενευόμαστε που «έχουμε γεμίσει αλλοδαπούς».
Αφού είναι μάγκες και πιάνουν τα χέρια τους, καλά κάνουν και εκμεταλλεύονται τη δική μας την τεμπελιά.
- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/1856/%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD#sthash.g4kJ9Dl2.dpuf
0 σχόλια: