Το πιο απλό πράγμα που
δεν μπορούν να καταλάβουν οι Νεοέλληνες
είναι ότι η οπλοφορία των βουλευτών
αποτελεί τον αποτελεσματικότερο αν όχι
τον μοναδικό τρόπο για να καταπολεμηθεί
ριζικά – μια κι έξω- το ρουσφέτι. Κι’
επειδή σ’ αυτή τη ρημάδα τη χώρα φαίνεται
πως ουδείς διαβάζει ιστορία εκτός από
την κυρία Ρεπούση, ας αναφερθούμε σε
ένα ιστορικό γεγονός που ενώ απασχόλησε
τότε για λίγο την επικαιρότητα, αποσπώντας
θαυμαστικά σχόλια σε υψηλότατους τόνους
– δεν κατάφερε να περάσει ο πρωταγωνιστής
της στο Πάνθεον της ιστορίας , ακριβώς
μόνο και μόνο γιατί ο ηθικά ορθός τρόπος
αντίδρασης του δεν υπήρξε πρακτικά
αρκούντως αποτελεσματικός.
Κάποτε, αδελφός κατά
τι νεότερος του τότε Πρωθυπουργού
Πλαστήρα, κοκορευόταν σε καφενείο της
Καρδίτσας για την σχέση αίματος με το
ένδοξο σπλάχνο της οικογένειάς τους.
¨Από κει να καταλάβετε¨ τον διέκοψε
περιπαικτικά ο καφετζής ¨πως μια
οικογένεια μπορεί να βγάλει ένα <Μαύρο
καβαλλάρη> κι ένα κηφήνα ταυτόχρονα.¨
Πεισμωμένος τότε ο Βενιαμίν ταξίδεψε
όλη τη νύχτα για να βρεθεί πρωί πρωί
κάτω από το Πρωθυπουργικό γραφείο,
προσπαθώντας να πείσει τον κλητήρα, ότι
είναι αδελφός του Πρωθυπουργού και ζητά
επειγόντως να τον δει. Δεν τα κατάφερε.
Τουναντίον, μέσω του κλητήρα ο Πλαστήρας
του διεμήνυσε να επιστρέψει αμέσως στο
χωριό.
Και επειδή η κυρία
Ρεπούση που συνεχίζει απτόητη τις
ιστορικές της έρευνες, εκλέγεται στον
Πειραιά, αποτελεί άξια επισήμανσης μια
ιστορική αναδρομή στην έκφραση του του
συλλογικού υποσυνείδητου όπως αυτούσιο
παραθέτω – καθότι υπήρξα αυτόπτης
μάρτυς του περιστατικού που συνέβη κατά
τον προεκλογικό αγώνα στην μεταπολίτευση
στην πλατεία Κοραή. Καθισμένος σε ένα
παγκάκι γύρω σο ηλιοβασίλεμα και
παρατηρώντας τα γυναικόπαιδα που
συνωστίζονταν έξω από τα προεκλογικά
κέντρα των υποψηφίων Ανδριανόπουλου
(τότε ΝΔ) και Χονδροκούκη (ΠΑΣΟΚ) διαπίστωσα
προς μεγάλη μου έκπληξη ότι το ένα τρίτο
των επισκεπτών εισέδυε άνετα και στα
δύο κέντρα.
Εάν λοιπόν υποτεθεί
ότι το ρουσφέτι αποτελεί την υπ΄αριθ.
1 γενεσιουργό αιτία της αναξιοκρατίας
που επικρατεί από την προ Καποδίστρια
εποχή και εντεύθεν, ο μόνος τρόπος
ανατροπής αυτού του συστήματος που μας
αποστερεί προς το παρόν την πλήρη
Ευρωπαική ταυτότητα και μάλιστα δια
ροπάλου, είναι ο τρόπος που πολύ σοφά
σκέφθηκαν οι Ελληνες βουλευτές: αφού
τα ρόπαλα απαγορεύονται κα η οπλοφορία
επιτρέπεται, τότε η αξιοκρατία πρέπει
πάση θυσία να επικρατήσει δια των όπλων,
συνεισφέροντας ταυτόχρονα στην εθνική
οικονομία με την δημιουργία νέων θέσεων
εργασίας στην υπό διεύρυνση ερευνητική
ομάδα της κυρίας Ρεπούση για την μελέτη
της γενοκτονίας των ρουσφετοκυνηγών.
Η περαιτέρω συζήτηση
για οπλοφορία εντός της Βουλής είναι
ανούσια –καθότι ουδείς κινδυνεύει όπως
καταμαρτυρο΄ν τα άδεια έδρανά της από
την εποχή του Απότσου –και δέον να
περιοριστεί στα βουλευτικά γραφεία των
εκλογικών τους περιφερειών όπου ο στόχος
είναι λίγο πολύ γνωστός και η έκβαση
του αλισβερισίου τόσο σίγουρη όσο και
μοιραία. Σταχυολογούμε εδώ χάριν της
ιστορικής ακριβείας το πρόσφατο
περιστατικό ανάμεσα στον αδιάλλακτο
τρις εκλεγέντα βουλευτή Μαγνησίας
Παπαπαρίδη με τον πολύτεκνο ψηφοφόρο
του και μεγαλοπαράγοντα της περιοχής
Μακαρίτη, λίγο πριν τον ακαριαίο θάνατο
του τελευταίου.
«Η θέση στο Δήμο που
ζητάς για το γιο σου, απαιτεί πτυχίο
Πανεπιστημίου. Αν δεν το ζητούσαν, θα
προσλάμβανε ο Δήμαρχος»
«Γι αυτό ήρθα σε σένα.
Πτυχίο έχει η κόρη μου. Και ξένες γλώσσες»
«Τότε να κάνει αίτηση
η κόρη σου»
Μα η κόρη μου δουλεύει.
Ο γος μου θέλει τη δουλειά.
«Λυπάμαι παρόλη την
εκτίμηση που σου τρέφω τόσα χρόνια»
Ανοίγει το συρτάρει,
οπλίζει και σκοπεύει τη στιγμή που
σχηματίζει τον αριθμό τηλεφώνου ενός
γραφείου κηδειών.
Ας ευχηθούμε όλοι μαζί
να επανεκλεγεί για τέταρτη φορά. Αγια
το καλό όλων, για την Ελλάδα ρε γαμώτο!
Νίκος Χρυσοχόος
0 σχόλια: